To obraz rejestrujący wymiar umierania, ludzkiej predestynacji eschatologicznego
wypełnienia każdego życia. Tragizm fizjologii i duchowej samotności w oczekiwaniu
na kres drogi na ziemi. Realia rumuńskiego postkomunizmu jeszcze wzmacniają ten dramat.
Film Cristi Puiu sprawił że czuję się niespokojny, coś we mnie jest
zagrożone i napełnia strachem przed utratą jakiejś tajemnicy, symbolu, metafory
którą się zawsze delektuję w filmie. Tutaj wszystko jest opowiedziane wprost,
bezpośrednio, i z takim spojrzeniem muszę się jeszcze oswoić.

PS. Słowo komedia jest tutaj tragikomicznym nieporozumieniem