Kluczem wg mnie jest przeprowadzanie przez śmierć. Funkcja Charona jako przeznaczenie pięknej dziewczyny eksperymentującym ze swoim życiem i ciałem, nieświadomej do końca swojej roli. Stąd i świętość jej waginy (ale tylko wtedy), i towarzyszenie przyjacielowi przy przejściu na drugą stronę (porzucającemu i jej, i swoje marzenia), oraz starcom, pochłanianym przez zapominanie z biegiem lat swoich szczęśliwych, bądź nieszczęśliwych, chwil życia (Styks). Stąd też i cytat z nocnego klubu "Niektórzy symulują swoją śmierć. Ja symuluję swoje życie". Stąd i jej krzyk na koniec filmu...