z przywołaniem wydarzeń sprzed 20-stu lat - retrospekcja, gdzie interesujące są zarówno postacie dwóch kobiet: matki i córki, jak i dziennikarka, fotograf... Ten ostatni w przywołanym pierwszym obrazie nie wzniósł się na wyżyny inteligencji, zwracając się do zapracowanej na wsi kobiety cytuję: "Poproszę, aby pani zechciała usiłować coś robić". Na co obruszona kobieta, rąbiąc drewno na opał: "Ja mogę naprawdę coś robić".
Cóż... pan fotograf po upływie 20-stu lat "poprawił" swój warsztat pracy i już nie zadawał (jak wtedy co chwilę) wskazówek oraz instrukcji - kto, co powinien robić, gdzie stanąć, z kim usiąść, co powiedzieć, jaką minę zrobić... Może nauczył się, że pracując nad dokumentem nie zmieniamy rzeczywistości, nie wpływamy na świat, który ma być przedstawiony.

Dziennikarka 'druga' dobrze spełniła swoją rolę. Zadawała pytania dające swobodę wypowiedzi, jednocześnie interesujące, nakierowane, wydobywające z filmowanej kobiety emocje, uczucia... Dziennikarka nie narzucała się swoją osobą, ani w rozmowie, ani w kadrze, pozostawała wciąż z boku, delikatnie z niego ujawniając się.
Dobrze dobrana muzyka, interesująca główna bohaterka, jej myśli, wypowiedzi, życie...