Retroperspektywna fabuła opowiedziana z perspektywy staruszki porywanej obłędem, która nie pogodziła z wykluczeniem z życia publicznego. Najłatwiej jest zrealizować film biograficzny od kołyski do zamknięcia wieka trumny, ale zrezygnowano z linearności na rzecz wyeksponowania głównego wątku, jakim było powolne dochodzenie do władzy, rozprawianie się ze stereotypami płci i mieszczańskiego pochodzenia i całkowite poświęcenie się idei. Nie mogło zabraknąć patosu: Żelazna Dama w ten sposób układała przemowy i porywała serca Brytyjczyków. Atmosfera rozpamiętywania powoduje, że wspomnienia wyłaniają się w zmienionym kształcie, "chwalebna" przeszłość jest mitologizowana. Ciągle mam przed oczyma hardą staruszkę, która zaniedbywała życie rodzinne na rzecz służby krajowi, który nie potrzebuje jej opieki i zaangażowania, dlatego została skazana na samotność... i bezczynność. Halucynacje są efektem niepogodzenia się z przemijalnością czasu.