Od dłuższego czasu fascynuje mnie życie i kariera Margaret Thatcher, toteż ucieszyłam
się, kiedy okazało się, że powstanie o niej film biograficzny. Wczoraj udało mi się znaleźć
jedynie angielskojęzyczną wersję, nie wszystko więc zrozumiałam.

Film wzbudza we mnie mieszane uczucia. Trailer zapowiadał bardzo dobry obraz,
ukazujący te cechy pani premier, który wyniosły ją na piedestał - determinację,
konsekwentność, upór, stanowczość. Nie oczekiwałam filmu pochwalnego - przecież
rządy MT nie zawsze były kolorowe. Nie oczekiwałam również filmu krytycznego wobec jej
polityki.

Co zobaczyłam? Bardzo ładną historię, iście hollywoodzką, sprowadzoną do pewnego
banału, wciśniętego w ramy schematycznego myślenia.

Oto widzimy młodą Margaret Roberts, córkę sklepikarza, wyśmiewaną przez
rówieśniczki,głupiutką,nawiną dziewczynę, która nagle osiąga sukces, dostaje to, czego
chce. Potem krótkie streszczenie punktów zwrotnych jej kariery - strajki, wojna
falklandzka, zakończywszy na dymisji. Żeby było efektowniej, osią całego filmu jest
demencja starcza bohaterki - zdaje się jej, że wciąż jest premierem, a mąż, Denis, nie
umarł. Chwytliwy kontrast - apodyktyczna M. Thatcher zestawiona ze swoją starszą
"wersją" - schorowaną, bezbronną staruszką, cieniem dawnej świetności.
Nie ma wiele o zasługach MT dla gospodarki, a bynajmniej nie jest to wyjaśnione.
Uproszczone do granic możliwości 11 lat rządów nie będzie raczej satysfakcjonować
zwolenników Żelaznej Damy. Tak samo jej przeciwnicy niechętnie spojrzą na obraz, gdyż
wszystko ukazane jest z perspektywy pani premier.

Zaś widz, który o MT wie tylko tyle, że była premierem, powinien być zadowolony - jak
wspomniałam mamy tu efektowną, słodko-gorzką historię o... no własnie? O starości,
poświęceniu rodziny, dążeniu do celu, polityce? Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć.
Nie mniej jednak, warto obejrzeć film dla b.dobrej kreacji Meryl Streep, która ratuje
całość.