Jeśli mam być całkowicie szczery, to "Iron lady" rozczarowało mnie, i to w stopniu wysokim. Tyle piania na temat "wybitnej" kreacji Streep, a tymczasem okazuje się, że to właśnie między innymi aktorka zawodzi tu na całej linii. Nieumiejętnie poprowadzona (albo też, co bardziej prawdopodobne - w ogóle nie prowadzona) przez pozbawioną talentu i wyczucia reżyserkę ("Mamma mia") popada w narcystyczny samozachwyt (w końcu wielką jestem, ba!) i przerysowuje swoja bohaterkę, osiągając stopień nieznośnej karykatury. Jako Thatcher pod koniec życia do złudzenia przypomina Irenę Kwiatkowską, w retrospekcjach bynajmniej też nie prezentuje się znacznie lepiej. Co się zaś tyczy konstrukcji fabularnej - koncept z budowaniem akcji na ciągłych retrospekcjach jest zwyczajnie "wytarty", chybiony, godny pracy dyplomowej studenta filmówki. Zdarzają się tu pojedyncze pomysły, które można uznać za ciekawe, cała reszta jest jednak na poziomie telewizyjnej sztampy. Ponadto sposób przedstawienia Thatcher mnie wręcz odrzuca - twórcy bezustannie starają się wzbudzić dla niej współczucie, miejscami wręcz ją gloryfikują, gdy tymczasem spod tego sztucznego sztafażu wyziera postać zakompleksionej, zadufanej w sobie, apodyktycznej dziewuchy z prowincji, która wygłaszając wzniosłe frazesy o "pracy u podstaw" tak naprawdę miała na myśli jedynie spełnianie swych wiecznie niezaspokojonych ambicji prostaczki. Jest równie obmierzła jako podlotek, któremu przysłowiowa "słoma" wystaje (Alexandra Roach - takiej mimozy dawno nie widziałem) i jako zyskująca sobie uznanie pani polityk. Za to już jako zniedołężniała emerytka jest już jedynie żałosna. No i co to za pomysł z tym "duchem" męża? "Piękny umysł 2"? Zapewne, gdyby nie udział Meryl, film przeszedłby bez echa, tymczasem wysłuchiwać musimy czerstwych gadek o najwyższej klasy aktorstwie (bo któż ośmieliłby się na legendę rękę podnieść). Tymczasem ja już w trakcie seansu zacząłem żałować, że nie zatrudniono takiej choćby Helen Mirren - nie wątpię, że podołałaby temu, co Streep spieprzyła. Choć i tak wątpię, aby tak cienki materiał (scenariusz, wspomniana osoba pani reżyser) dało się jakoś uratować.