Po chwili namysłu muzyka jednak idealnie pasuje do filmu. Z faktu natomiast że jest to tak mało znany film (nawet jak na klasykę) można wysnuć bardzo sprzeczny z samym filmem wniosek że kobiety są odbiorcami kultury w mniejszym stopniu niż mężczyźni, se se.

W opisie filmu też podkreślone jest znaczenie patriarchalnego społeczeństwa (bo niby jakie w tych czasach miało by być) w którym żyła bohaterka. Jednak wszystkie nieszczęścia zaczynają się od ZŁAMANIA ZASAD obowiązujących w tym społeczeństwie. Przypominam, że film zaczyna się od niszczenia I upokarzania mężczyzny przez kobietę. Gdyby trzymała się przypisanej jej roli, życie miałaby dostatnie.

Dostatnie - być może, ale czy szczęśliwe? Niewiele szczęśliwych kobiet widać wokół O'Haru: zdradzane, wypędzane, pogardzane z powodu bezpłodności, defektów urody lub wieku. I to niezależnie od ich pozycji w społeczeństwie.

Szczęście... a co to za stwór?

Taki stwór, którego wszyscy szukają, a on się wiecznie wymyka ;-)
Wydaje mi się, że Mizoguchi krytykuje raczej to społeczeństwo, w którym za złamanie sztywnych zasad wymierza się niewspółmierną do przewinienia karę, niż O'Haru, która łamie owe zasady bo nie potrafi okiełznać swoich uczuć.

Zgadzam się. Sytuacja kobiet w tamtych czasach była nie do pozazdroszczenia.

Nie tylko kobiet - mężczyźni pojawiający się w życiu O'Haru też nie mieli łatwo. Jej ojciec (wraz z nią i jej matką) traci pozycję wskutek złamania zasad przez córkę. Ukochany kładzie głowę pod miecz. Ojciec jej dziecka nie ma zbyt wiele do gadania na swoim dworze i musi oddalić O'Haru pomimo fascynacji nią i faktu powicia mu przez nią syna. Itd.