Nie wiem, jakie oczekiwania zawiódł Ang Lee, ale o fenomenie coś napiszę.
Bo ten film nie jest o sensie życia i religiach świata. Jeśli już to w postaci humorystycznej, z tą rozweselającą podzięka do hinduistycznego Wisznu za chrześcijańskiego Chrystusa.
Znaczący jest w tym filmie bohater - młodzieniec błądzący, więcej w jego wyborach błędów i śmiesznostek, niż zbliżeń do sensu życia (absurdalne zapamiętanie chyba 500 cyfr liczby π, własna teologia dla ubogich duchem), wiedzę o tygrysie zdobywa wbrew sobie a dzięki twardemu, rozsądnemu i stanowczemu ojcu.
Jego zachowanie na morzu to połączenie działań mądrych i bardzo niemądrych, jak pomysł umieszczenia zapasów żywności na tratwie.
Pi to nie heros, to szczęściarz.
Fenomenalna rola tygrysa - skacze do wody za rybą i jest zdany na łaskę i niełaskę człowieka, wczepiony pazurami, bezbronny, bezradny, wręcz proszący o łaskę - świetny pomysł, świetna scena. Zwróć uwagę - dziki zwierz to nie tylko maszyna do zabijania, to postać z słabościami.
Czym jest standardowy film o człowieku i tygrysie, lwie, niedźwiedziu, rekinie, ośmiornicy, itp skazanych na siebie. Przypomnę, taki film nazywa się horror, znamy nieskończone wersje, żadnych rewelacji, do bólu schematyczne
"Życie Pi" to naprawdę film o prawdziwym człowieku. Ale w baśniowej oprawie. Taki fenomen.