Film był reklamowany w kinach już rok temu (scenka z latającymi rybami), więc spodziewałam się czegoś naprawdę porządnego. Dobrą historię o rozbitku ze statku. Po obejrzeniu jednak czułam niedosyt, było zbyt mało onirycznych scen. Już bardziej podobał mi się Robinson Cruzoe czy Błękitna Laguna. Historia okazała się bardzo prosta, skupiona na relacjach mężczyzny z tygrysem, który płynie na tej samej łodzi, co człowiek. Nie widzę też tu związku z Avatarem poza kolorami podświetlonego przez ryby oceanu czy tych, jakie mamy przez moment na znikającej wyspie. Zastanawiało też mnie, co robią surykatki u wybrzeży Ameryki Środkowej. Prędzej pasowałoby wypełnić wyspę małpami. Końcowa scena z fałszywymi zeznaniami dla Japończyków przydługa. Motyw z wiarą w Boga też jest lekko naciągany, nie wiadomo, czy pisarz, który wysłuchuje całej historii przekonał się ostatecznie do Niego, czy nie.

Niemniej film warto zobaczyć, zwłaszcza dla tygrysa i kolorów.