Książkę czytałem już 10 lat temu i pamiętam, że wtedy najbardziej podobała mi się sugestywność opisów ekstremalnego wycieńczenia oraz niejednoznaczna wymowa całości. Niestety w tym oszałamiającym filmie trochę to się zgubiło - co jest o tyle dziwne, że ekranizacja jest naprawdę wierna pierwowzorowi (o ile dobrze pamiętam). Tutaj robi się z tego taka trochę bajkowa i mało bolesna przypowiastka. Bardziej jest też widoczne przesłanie o religii jako mitu będącego pocieszającą interpretacją faktów (żeby nie powiedzieć fałszem). A może po prostu to ja się zmieniłem i po tych 10 latach bardziej przemawia do mnie ta "racjonalna" historia?

PS To jeden z tych niewielu dziś filmów, który każe zadawać sobie ze zdumieniem pytanie: "Jak oni to zrobili?". Trzymam kciuki za Oscara w kategorii efekty specjalnie. Zdjęcia i muzyka też zasługują na uwagę, choć nie wiem, czy na nagrodę.