Oglądając ten film przez cały czas miałem w myślach jedno pytanie. Dlaczego taki film nie powstał w Polsce? Film rozliczający się z z najnowszą przeszłością. Do tej pory w naszym kraju nikt nie zrobił takiego filmu. Film jest genialny od początku do samego końca. Nieznany nikomu debiutant za grosze zrobił film, który zgarnął wszystkie nagrody w światku filmowym i stał się symbolem rozliczenia z komunizmem. Ten obraz wpisuje się w niezwykle interesującą nową falę niemieckich filmów.

?Życie na podsłuchu? można było bardzo zepsuć. W rękach nieumiejętnego twórcy mógłby stać się niewiarygodny i infantylny. A jednak tak się nie stało. To film do bólu autentyczny. Nie oskarżający i nie gloryfikujący, pozbawiony częstej w tego rodzaju filmach publicystycznej maniery. To niezwykłe jak debiutant potrafił ogarnąć tak trudny temat i wyjść bez szwanku. W filmie uderza perfekcyjnie, wręcz bezbłędnie prowadzona narracja. Donnersmark jest obserwatorem. Przyjął metodę beznamiętnej obserwacji. I wygrał. Wczuł się w główną postać agenta Stasi, który podsłuchuje życie innych. Nie jest to jednak wbrew pozorom żadna opowieść o dobrym agencie. bo w filmie nie ma miejsca na czarno białe kategorie.

W dzisiejszej szaleńczej obsesji lustracji w Polsce film nabiera szczególnej aktualności i wymowy. Film uczy szacunku i wstrzemięźliwości w ferowaniu pochopnych wyroków.

Donnersmarck przekazuje widzowi prawdę, że to nie systemy są ważne, lecz jednostki. Zawsze i wszędzie. Systemy zawsze są ułomne i prowadzą ostatecznie do niesprawiedliwości. XX wiek przyniósł właśnie kompromitację wielkich systemów ideologicznych. Teraz nastał czas na szacunek dla jednostki.