Zacznijmy może od tego, że to co, mogło zaskoczyć wielu fanów De la Iglesii, czyli
samotny 'dramat' w gatunkach, jest faktycznie dość dziwnym zabiegiem. Wszystkich
niedowiarków mogę zapewnić, że mają rację - "La Chispa de la vida" nie jest czystym
dramatem. Reżyser jak zwykle wplótł do swojego obrazu pewną dawkę czarnego
humoru.
Zaskakująca może być osoba odpowiedzialna za scenariusz - Randy Feldman to
zdobywca Złotej Maliny z scenariusz do "Tango i Cash", autor fabuł kilku pozycji
sensacyjnych i kretyńskiego horroru klasy b ("Hell High"). Ciekawe jak Álex de la Iglesia
natrafił na jego scenariusz i ile musiał z siebie dać, by nadać całej historii jakiś sensowny
wydźwięk...

Tak czy owak - nowy film niepoprawnego Hiszpana to niegłupi i dosadny, choć mocno
przejaskrawiony komentarz społeczny. Bohater jest ex-gwiazdą świata reklamy,
autorem hasła reklamowego Coca-coli z przed lat, który obecnie nie może znaleźć pracy.
Jego życie można by uznać za udane - ma piękną, kochającą żonę, dwójkę dzieci, które
go najwyraźniej kochają i szanują i CV, które pozornie nie powinno go skreślać z listy
kandydatów na przyzwoite stanowiska pracy w branży reklamowej. No ale czasy jakie
są - to każdy wie. Mimo to, nasz bohater wracając z nieudanego spotkania, po którym
czuł się upokorzony, pomimo niemiłego (i jakże bogatego w treść!) spotkania z
bezdomnym, nie traci ducha. Udaje się do hotelu, w którym spędził z żoną miesiąc
miodowy, gdzie planuje niebawem udać się razem z nią celem uczczenia rocznicy ślubu.
Hotelu niestety już nie ma, jest za to muzeum, w którym nasz bohater ulega wypadkowi.
Obserwując naszego bohatera przykutego do antycznych kamieni metolowym prętem
podziwiamy okrutny cyrk, będący delikatnie skrzywionym, gorzkim odbiciem świata, w
którym żyjemy.

O czym jest ten film? O ludzkim egoizmie, o jego jasnych i ciemnych stronach, o tym na ile
potrafi być on skomplikowany i trudny do jednoznacznej oceny z boku. O tym, jakimi
ludzie potrafią być "chorymi sukinsynami", ze swoim ciągłym zapotrzebowaniem
obserwowania tragedii innych, a co za tym idzie o tym, jak inne zimne sukinsyny mogą na
tych tragediach zarabiać. Ale także o tym, że nie wszystko jest czarne, albo białe, że
jednak są pewne zawody, wiążące się z pewnymi sytuacjami, o tym, że nie warto
osądzać ludzi pochopnie, że zawsze jest szansa, że patrzymy na czyjąś ciemną stronę,
ale moglibyśmy być zaskoczeni, jakimś ludzkim gestem tej osoby. Film stawia też pytana -
czy próba zarobienia pieniędzy na własnej tragedii jest rów niemoralna, jak zarabianie na
cudzych tragediach? I, czy w ogóle można mówić, że zarabianie na cudzej tragedii jest
z założenia czymś złym? Co może osiągnąć zdesperowany człowiek, próbując z
własnej tragedii zrobić medialny show? ... i co może stracić?

Moim zdaniem filmowi brakuje trochę do najlepszych filmów reżysera, ale jednak trzyma
przyzwoity poziom i daje do myślenia a przy tym jest jednym z bardziej oryginalnych
obrazów ostaniach lat.