Jestem od niedawna zwg na swój młody jeszcze wiek (22lata)wielbicielką a raczej propagatorką kina w którym zakończenie potrafi zaskoczyć a fabuła nie jest oczywista i łatwa do przewidzenia. Po " Życie ukryte w słowach" sięgnęłam przyznaję bez bicia po ocenie internautów i recenzji umieszczonej pod opisem filmu. Do produkcji nakręconych po 2000 roku podchodzę z dużą rezerwą. Coraz częściej zauważam że kino niestety i polskie jest dużo poniżej poziomu przed 10 czy więcej lat. Miło zaskoczył mnie " American Beauty" choć w paru momentach byłam zszokowana, Między słowami - film o potrzebie bliskości, rozmowy, zagubieniu itp sprawił że uwierzyłam że dobre kino gdzieś jeszcze istnieje. Niestety rzadko się pojawia. Kicz i tandeta królują. Kino realne , prawdziwe, nie cukierkowe,bezpośrednie i trafiające do rozumu jest teraz rzadkością. Dobra wracając do tematu po obejrzeniu " Życia..." byłam na początku oszołomiona, wzruszona, pozostawiona z wieloma pytaniami. To film z 2006 roku, młody i aktualny. Dla mnie osobiście ciekawy i prosty. Mało dialogów, więcej monologów. Kreacje aktorskie prawidłowo dobrane. Nie jest to arcydzieło, czasami wydaje mi się że nie ma filmu idealnego tak m.in idealnego chłopaka itp :). Film wart obejrzenia, nie wiem czy dla wszystkich. Zależy to od podejścia i sfery emocjonalnej. I prośba na koniec: nie opisujcie zakończeń czy całej fabuły! Film jest po to by go obejrzeć a nie streszczać. Każdy odbiera słowo mówione w filmie w inny sposób więc może lepiej dać szansę na zobaczenie i zrozumienie niż serwować gotową treść na talerzu...