To jest to czego brakuje w polskich dramatach. Takiego umiejętnego, chwilowego odciążenia fabuły. W życiu raz jest śmiesznie a raz smutno. W Polskim dramacie od początku do końca przyciska się ten drugi pedał przez co film staje się do przesady depresyjny.

Dokładnie tak, całkiem inna konstrukcja.

Tyle, że I sprawiedliwość dla wszystkich to w dużej mierze także satyra więc taka scena pasuje jak ulał, ale faktem jest też to że w poważniejszych filmach zagranicznych również możemy spotkać komiczne sceny w porównaniu do polskich dramatów.