Podeszłam do niego bez emocji, nie słyszałam o nim zbyt wiele, a gdy się skończył, czułam jak emocje parują przez skórę. Nie chodzi tylko o ostatnią scenę, w której Arthur podczas swej przemowy widocznie waha się, broni (pot, nerwowy śmiech, łzy), by wreszcie w obelgach i przekleństwach wyłuszczyć całą prawdę bez zbędnych eufemizmów. Przede wszystkim, świetny efekt daje połączenie komizmu i dramatu - film staje się lekko groteskowy a jednak jakże autentyczny. Scena histerycznego śmiechu w łazience, lot helikopterem i z drugiej strony - scena, w której Arthur informuje Warrena, że jego klient popełnił samobójstwo, śmierć Jeffa. I wreszcie sama końcówka jest idealnym podsumowaniem - Arthur, człowiek prawy, walczący o sprawiedliwość opuszcza sąd a powraca do niego Jay -wypuszczony ze szpitala dla psychicznie chorych, gotowy do dalszej pracy.