Przyznam szczerze, że początkowo czułem się rozczarowany. Pierwsze pół godziny filmu było mocno nudnawe i przypominało typową sensacyjną średniawkę. Punktem granicznym, który pozwolił mi spojrzeć na wszystko inaczej była scena w operze;) Fragmenty przedstawienia, przeplatane z ujęciami uciekającego Bonda.. Po prostu majstersztyk! Majstersztyk i artyzm, nieczęsto w końcu spotykany w sadze o 007.. Widać, że reżyserem był człowiek z wizją, o własnym charakterystycznym stylu filmowym (w przeciwieństwie do reżyserów pozostałych "Bondów" - w większości zwykłych wyrobników). Szkoda tylko, że inwencji twórczej nie starczyło mu na cały film. Sceny walki na linach (Tarzan!) czy podniebnych potyczek, jako żywo przypominają stare, przaśne Bondy z Moorem. Jeśli zmieniamy konwencję, to chyba powinno to się robić konsekwentnie, prawda? Kiedy dodamy do tego: momentami chaotycznie prowadzoną fabułę, brak porządnego punktu kulminacyjnego, czy wreszcie odejście od tradycji (i nie mówię tu o ogólnym pomyśle na Bonda i nowej konwencji, ta podoba mi się bardzo. Chodzi mi o drobne smaczki: Martini, "Bond. James Bond", charakterystyczny motyw muzyczny itp.) - otrzymujemy produkt, po obejrzeniu którego ciężko czuć się w pełni usatysfakcjonowanym.. Z drugiej strony mamy jednak świetnego Craiga (najlepszy Bond od czasów Connerego), najlepszą w całej serii muzykę, ciekawe zdjęcia i sporą dozę emocji (scena śmierci Mathisa!).. No właśnie: emocje.. Jest to podaj pierwszy Bond, który autentycznie angażuje widza emocjonalnie; a przecież jest to jedna z podstawowych funkcji sztuki! To sprawia, że ostatecznie mogę z czystym sumieniem powiedzieć: to dobry film i warto go obejrzeć..