Dokładnie. Mam takie samo wrażenie. Dlaczego polski film historyczny musi być o 100% bohaterach i sytuacjach przedstawianych podręcznikowo? Czemu nie można wycisnąć z tego jakiejś jednej ciekawej, nawet fikcyjnej, historii ale w realiach... .

Ja ubolewam ,iż przez 20 lat niepodległej Polski nie wykorzystano niezwykle ciekawych pomysłów, jak opowiedzenie historii o 5 Dywizji Strzelców Polskich na Syberii, o Korpusach Polskich w Rosji etc. Poza tym jest sporo przedwojennych ksiażek, które można by zekranizować, np. powieści Rembeka, które są jedna bardzo negatywne w odbiorze (sam pesymizm). Osobiście uważam, iż pomysł nakręcenia "Bitwy..." w takiej konwencji, jaka jest jest słuszny- toć to przecież jedno z naszych największych zwycięstw i trzeba się cieszyć z niego, a nie płakać! Filmy wspomniane przez Bondmana są, zauważmy, ekranizacjami klęsk, chwalebnych, ale klęsk. A trzeba też chwalić się naszymi sukcesami.

Kolego wik699 :

Jeśli chodzi o to aby powstał film o bitwie polsko-bolszewickiej to jestem za.Boję się jednak oglądając sceny jak Marszałek Piłsudski mówiący iż "na wojnie wszystko jest w rękach boga" to czuje iż będzie to po prostu wypełniony patosem gniot.
Uważam iż takie filmy powinny pokazywać postacie historyczne jako postacie z krwi i kości jak to było w dawnym polskim kinie.Strasznie zawiodłem się na "Katyniu".Scena w której Żmijewski jako polski żołnierz mówi do swej żony iż "poza ślubowaniem jej samej, ślubował też orłowi białemu" jest po prostu przesadzona.

Przykłady:

"Westerplatte","Kanał" i "Hubal-Różewicz ,Wajda i Poręba pokazują tam żołnierzy jako ludzi z krwi i kości, bojący się wojny często załamujących się psychicznie i nie zawsze święte.

Słyszałem co prawda że w filmie znajdzie się kilka negatywnych osób z naszej strony ale i tak zapowiada się na to że będzie to film słaby,a na pewno nie taki dobry jak wymieniane przeze mnie filmy.

Przy okazji zapraszam na mojego bloga do dyskusji dotyczących " starych polskich filmów wojennych"

Odpowiem krótko. Filmom, które Pan wymienił (szczególnie "Westerplatte" i "Kanał") towarzyszył kontekst ideologiczny związany z warunkami Polski powojennej. Można było nakręcić obraz o powstaniu warszawskim, ale koniecznie z napiętnowaniem wszystkiego, co wiązało się z myślą o Polsce przedwojennej, z wolnością. Stąd dominujące w tamtych produkcjach wyśmiewanie idei walki o honor i godność, podkreślanie beznadziejności i bezcelowości oporu w obliczu przeważających sił przeciwnika. Tam też akcentowano psychologiczne rozterki i wątpliwości walczących żołnierzy/powstańców, czego nie robiono na przykład w filmach ukazujących wojskową współpracę polsko-radziecką. Taki film nie był więc realistyczny (choć mógł sprawiać takie fałszywe wrażenie), ale poprzez swoją treść opiniującą miał wywołać u widza oczekiwaną reakcję w postaci pogodzenia się z rzeczywistością, w jakiej żył, z porządkiem polityczno-społecznym, z systemem komunistycznym. Odbiorca miał stać się antypolitycznym cynikiem uznającym słuszność siły i materializmu dialektycznego, przez co uodparniał się na "niebezpieczne infekcje" polskiego patriotyzmu.

W sedno.
Osobiście zaś nie mam nic przeciwko patosowi w tego typu produkcjach. Chociaż z drugiej strony, "Patriota" to był jakiś koszmar, może dlatego, że powielał schematy ze zrobionego wczesniej "Walecznego Serca".