Jeden z pierwszych i ważniejszych francuskich filmów nowofalowych, ktory doczekał się jeszcze czterech kontynuacji - kazda o dalszych losach tej samej dorastającej postaci granej przez tego samego dorastającego aktora i kazda oczywiscie stworzona przez pana Truffaut.
Antoine Doinel to trzynastoletni chłopiec - niedostosowany, a próbujący się odnaleźć w otaczajacej go rzeczywistości. Pozbawiony wystarczajacej opieki i miłości zubożałych rodziców, niechętnie się uczący i niechętnie do szkoły uczęszczający. "Czterysta batów" to kolejne lekcje życia jakie Antoine zbiera, kolejne doświadczenia, nie przesłodzone dzieciństwo lecz brutalne wkraczanie w świat dorosłych. Pierwsza książka (Balzac), pierwszy seans kinowy (co ciekawe, Truffaut zareklamował tu inne dzieło nowofalowe, a mianowicie "Paryż należy do nas" Rivette'a), pierwsze papierosy, pierwszy kontakt z alkoholem, pierwsza ucieczka z domu, pierwsze kradzieże czy noc spędzona na posterunku policji i wreszcie pobyt w poprawczaku.
Truffaut zaserwował nam tu danie na surowo i w tej surowości tkwi jego siła. Niby nic specjalnego się tu nie dzieje, a jednak film przyciąga do siebie jakąś magią. Magią to można nazwać także pewien "nocny klimacik" Paryża, spacery po ulicach, nastrojowa (oszczędnie podawana) muzyka i widoczne inspiracje kinem noir - choć nie zdziwiłbym się jakby okazało się to przypadkowe, a to dlatego, że film kręcony był bez sztucznego oświetlenia (pozdro Kyrtaps i Zwoltysh ), więc także i dzień widoczny na ekranie pełen był mroku i cieni. Pewnym plusem jest też coś co unosi się w powietrzu, coś niepewnego, gdy widoczne są w filmie chwile wesołe i zabawne, widz czuje, że zdarzy się coś złego. Co nie znaczy, że coś takeigo się zdarzy. Ten film to po prostu życie, dojrzewanie, szukanie sensu, pewne wartości czy ich brak, dziecięce marzenia. O filmie było niegdys głośno właśnie ze wzgledu na to, że był jednym z pierwszych, w których dzieciństwo nie zostało ukazane jak bajka, lecz jak dramat, którym niewątpliwie historia Antoine'a była. Antoine'a lub też samego Francois Truffaut - mówi się, że Antoine to lustrzane odbicie nowofalowego reżysera, który tą postacią rozlicza się sam ze sobą, a fabula pełna jest wątków autobiograficznych. POLECAM!