Trzeba to sobie powiedzieć wprost – nie mamy do czynienia z żadnym objawieniem gatunku, ani rewelacją sezonu, nie będziemy obcować z czymś ponadczasowym, a przerost formy nad treścią odczujemy najdalej po upływie 1/3 seansu. Jeżeli ktoś oczekuje objawienia i kinematograficznego cudu świata niech lepiej od razu zgasi tą żaróweczkę...

Sam jednak nie potrafię skreślić czegoś mocno wyróżniającego się na tle innych animacji podawanych zza oceanu i każdorazowy taki eksperyment przyjmuję jako odtrutkę na proste i krzepiące filmy animowane.
Odyseja szmacianych lalek zachwyca obrazem – osadzonego na zgliszczach, gryzącego oparami zniszczonego świata, którego wizja, nawet mimo odtwórczości, robi wrażenie.

Wyjątkowo podoba mi się też zmienienie celu wędrówki tego apokaliptycznego dramatu. W przeciwieństwie do innych tego typu filmów, nikt tu nie ma na celu ocalenia świata. Ten został już bezpowrotnie zniszczony, ludzkość wymarła, a walka toczy się o przysłowiową „pietruszkę” – o kupę zgliszczy, która będzie domem dla strzępków materiału, w którą tchnięto resztki duszy i wspomnienie o człowieczeństwie. Tylko tyle po ludzkości pozostało. To nie walka o nowy lepszy świat dla ludzi, ale o świat bez nich. Co najwyżej o ich wspomnieniu na kartkach zakurzonych książek wertowanych przez szmaciane lalki. I to mi się podoba…

Moja ocena - 7/10