Starszy pan i mroczna tajemnica z przeszłości, która ciąży mu na sercu od czterdziestu lat... Fabularnie film Aarona Schneidera niczym w zasadzie nie zachwyca, ale ta kwestia schodzi na dalszy plan wobec największego atutu, jakim w tym przypadku jest pierwszorzędne aktorstwo. Bill Murray, jak zwykle niezawodny, sprawia że każda sekunda z nim na ekranie jest przyjemnością. No i Robert Duvall, kojarzony głównie z drugim planem, tutaj dający pełen popis swoich możliwości jako styrany życiem samotnik stojący jedną nogą w grobie. Stworzył postać pełnowymiarową, przejmującą i budzącą zarazem mimowolną sympatię. A już kluczowe, rozstrzygające sceny są kulminacją w pełnym tego słowa znaczeniu, właśnie ze względu na Duvalla. Wobec tego jak subtelnie i intensywnie zarazem odgrywa on "wielką przemowę" blednie nawet fakt, że cały sekret, z którym żył jego bohater przez lata, wcale nie jest tak deprymujący, jak można by sądzić po wcześniejszych sygnałach. Dobre, refleksyjne kino, z celnie odtworzonym klimatem czasów Wielkiego Kryzysu. Jak dla mnie - zupełnie wystarczające.