Nie jest to jednak film o seryjnym zabójcy, jest tu intryga, dotycząca śmierci żony głównego bohatera (Klausa Kinskiego). Na początku widzimy, jak ktoś montuje bombę zegarową w jej samochodzie, a potem znaleziony zostaje jego wrak ze zmasakrowanymi wybuchem zwłokami w środku. Tylko na podstawie dokumentów policja dochodzi tożsamości ofiary. Bohater grany przez Kinskiego potem rozpoznaje swoją żonę (po pierścionku i szramie, bo twarzy nie widać) na amatorskim filmie erotycznym, nakręconym jakiś czas po jej rzekomej śmierci. Czy jego żona zginęłą na prawdę? Czy jednak nasz bohater popada w obłęd? Mało tu cech typowych dla krimi (nawet rola inspektora ze Scotland Yardu jest tu gdzieś na uboczu) i giallo (w końcu typowe gialli zaczęto masowo kręcić dopiero dwa lata później), ale to wcale nie znaczy, że film mi się nie podobał. Wręcz przeciwnie. Myślę, że ludzie lubiący te nietypowe gialli (skupiające się bardziej na wprowadzaniu w błąd widza i głównego bohatera) docenią tę produkcję.