Czepiasz się niepotrzebnie. Zupełnie normalne, że to powszednieje. Tak samo jest nawet w Czarnobylu, czy współczesnym i cywilizowanym Nowym Jorku. Mieszkając w Warszawie też nie dręczy mnie martyrologia tego miasta, a w zasadzie mogłaby, niemal co krok. Wiedzy do takich impresji na pewno mi nie brakuje, a nachodzą mnie tylko czasem, od święta. Wyparcie takich tragiczności można nawet rozpatrywać jako pozytywny mechanizm obronny. Z tym, że tu nie chodzi o celowe wypieranie, czy znieczulicę - a zwykłe przywyknięcie. W tym filmowym Oświęcimiu ludzie mieli zresztą nakreślone dość poważne problemy współczesnego jestestwa, więc tym bardziej bujanie o historii powinni zostawić innym. Nie ich wina ani radość, że mieszkają w miejscu, które dla większości stanowi mauzoleum, a dla nich jest po prostu domem (i to bez większych perspektyw).

Dodam tylko, że akurat to zestawienie sacrum i profanum - obok siebie, w jednym miejscu przypadło mi do gustu. Jest w tym jakaś uczciwość (a nie patos), której chyba nawet oczekiwałabym po takim filmie.

Jak to miło przeczytać Kogoś mądrego :-) Szukam tego filmu od jakiegoś czasu, ale jak na razie nici z mych starań. Czy możesz napisać, gdzie go obejrzałaś?