Dokument przedstawia słodko-gorzkie życie dwóch staruszek mieszkających w odosobnieniu na wzgórzach wschodniej Bośni. Natura to dla nich byt, z którym rozmawiają, którego słuchają i który szanują. Film akcentuje znaczenie dziedzictwa kulturowego, prezentując zaśpiewy i rytuały mające uspokoić groźną przyrodę, zapobiec burzom i gradobiciom. Ukazuje prostotę oraz czystość egzystencji obu kobiet, jak też związany z nią trud codzienności. Obserwując żmudne wiejskie życie widzimy sposób, w jaki bohaterki są związane z naturą i ze sobą nawzajem. Poetycki charakter kadrów natomiast opiera się na scenach rodzajowych inspirowanych tradycją malarstwa realistycznego.