Co prawda dałam 7/10 ze względu na koncept filmu, morał i fantastyczną charakterystykę szatana. Czyli wizerunek diabła jako fajnego szefa, który pomaga nam w drodze do kariery i spoufala się z nami, ale jednocześnie systematycznie pociąga nas do złego. Rewelacyjny był pomysł z dziennikarzem, który potrafił go wielokrotnie podejść grając na jego pysze - czyli morał filmu: podlegamy nieustannemu kuszeniu przez szatana.
Niestety, w filmie znalazło się też co nie miara scen zbyt hollywoodzkich, a nawet jak z seriali brazylijskich. Mam na myśli m.in. to, jak matka mówi mu o tożsamości jego ojca, albo moment, gdy on wchodzi zaledwie sekundę po tym, jak jego żona wbija sobie ułamek lustra w gardło. A scenę kulminacyjną określiłabym już w ogóle za totalną sieczkę, śmierdziało mi to wszystko groteską: to jest Twoja siostra, pieprzcie się jakby mnie tu nie było, dajcie mi Antychrysta, tu mam ognie piekielne a tam kochają się posągi, a główny bohater sobie stoi, niczego się nie boi, jest zaledwie wkurzony. Przerysowane i przesadzone.
Przyznam, że za podane powyżej niedociągnięcia jestem zła na twórców filmu, bo zmarnowali absolutnie fantastyczny koncept filmu.