To stało się już rodzajem manii... A co? Otoż siedzi sobie taki widz i ogląda film. Jest to powiedzmy "Adwokat Diabła", albo np. jakiś film Lyncha czy von Triera. I myśli sobie taki widz:

"...kurczę tego nie rozumiem... to niemożliwe..., heh już wiem, chcieli zrobić inteligentny film, a zrobili zlepek niezrozumiałych scen (to dla oglądających Lyncha) / zrobili prymitywną opowiastkę wokół której trochę zamotano kilka wątków dla niepoznaki... (to przy okazji Adwokata...) "

I dalej sobie taki człowieczek myśli:

"Chcą być tacy inteligentni, hehe, a ja przecież i tak wiem, że to wszystko prosta, głupia, prymitywna chała... Bo, że tego nie mogę pojąć, nie znaczy jeszcze, że to jest mądre... Głębokie to by było gdybym umiał sobie to ładnie ułożyć w główce i dopasować do mojego światopoglądu, jestem przecież taki inteligentny i wszechwiedzący... I dlatego nie dam się złapać w pułapkę tego niby-inteligentnego #@@#$@"

No, może te ostatnie kwestie nie są już wypowiadane, lecz tkwią w podświadomości widza. W każdym razie śmieszne wydaje mi się poszukiwanie w filmach aspektów łączących te z naszym spojrzeniem na rzeczywistość, a następnie, nie doszukawszy się tychże aspektów, zjeżdżanie filmu z góry do dołu. I twierdzenie jak to bardzo "pseudointeligentny" dany film jest.
Hmmm... Według mnie nie wystawia to najlepszego świadectwa umysłowości autorów (i autorek) takich opinii, wbrew temu co być może ludzie tacy sami o sobie sądzą... Nie każdy film, nie każda opowieść musi koniecznie zawierać takie analogie, jakich MY byśmy sobie życzyli, łączyć motywy, sceny w sposób, jaki MY uznajemy za słuszny, aby uznać takie dzieło za dobre.
Osobom z takimi ambicjami polecam wprowadzenie swoich wizji w życie w bardziej kreatywny sposób niż absurdalne krytykowanie nielicznych dobrych filmów. Jak ten chociażby.
A Pacino ze swoim diabolicznym uśmiechem i tak jest wręcz stworzony do tej roli ;)