Masz trochę racji... Chciałoby się Agaty - charyzmatycznej, pełnej życia, rzucającej ciętymi uwagami kobiety, biegającej z maszyną do pisania pod pachą ;) Takiej, jaką ją sobie wyobrażają fani Herkulesa Poirot i panny Marple. A tymczasem dostajemy nieszczęśliwą, uzależnioną od męża, bezbarwną Brytyjkę, której ani w głowie nowy kryminał. Trochę to rozczarowujące, fakt. Ale pozwala uświadomić sobie, że wszyscy ci pisarze, tak biegle posługujący się słowem, tworzący barwne postaci mogli być sami przeciętnymi, czasem irytującymi, a nade wszystko nieszczęśliwymi ludźmi... Film mi się spodobał. Może nie zostanie w mojej pamięci na wieki, ale cieszę się, że go wreszcie obejrzałam, mimo swej niechęci do Vanessy Redgrave i Dustina Hoffmana.

Jak sądzisz, że Christie była przeciętna to przeczytaj jej Autobiografię:) Była niezwykle ciepła, błyskotliwa i dowcipna. Ukazanie jej w tym filmie jako flegmatyczną i nudną jest nieporozumieniem.
A co do bycia nieszczęśliwym-to chyba jest jasne, że jak każdy miała takie momenty. Ale polecam jej autobiograficzną powieść ukazującą relację z jej drugim mężem, archeologiem-dobrze, że zaznała szczęścia tak szczerej miłości. A ich rozmowy i niektóre sceny bawią do łez. ("Jak tam żyjecie?"-tytuł książki)

Czytałam jej autobiografię. Pisząc, że Christie była "przeciętna", nie miałam na myśli nic złego. Czasem po prostu za mocno mitologizujemy rzeczywistość - i cieszy mnie, że ten film nie powiela schematu szalonej artystki, ogarniętej manią tworzenia. A co do określenia "smętna żyrafa" - nad wyraz trafne. Zresztą, moim zdaniem - i pewnie mi się dostanie za tę opinię, bo już nie raz mi się dostawało - większość kreacji filmowych Redgrave tak wygląda. Nie potrafię się przekonać do tej aktorki...

Oczywiscie, ze Ci sie dostanie, chocby ode mnie...to bardzo dobra i uznana aktorka!

"Rozlazła, smętna żyrafa" -haha, dobrze powiedziane.