Wczoraj film ten leciał w telewizji,a ja obejrzałam go po raz 3...Pierwszy raz zobaczyłam go jakieś 6 lat temu i byłam wówczas nim wstrząśnięta do tego stopnia,że zapamietałam go jako jeden z nielicznych filmów-bo miałam wówczas 12 lat jak go oglądałam...Wczoraj gdy zobaczyłam ten obraz po raz 3 dotarło do mnie wszystko co się stało-wcześniej film ten był dla mnie filmem...I tylko filmem...Teraz zasanawaiłam sie nad tym czy ja postąpilabym pondobnie? Czy miałabym w sobie tyle odwagi,aby walczyć? Czy poddałabym się tak jak ten jeden z pilotów,czy walczyła dalej? Myśliż,że na te pytania mogłabym odpowiedzieć dopiero,gdy znalazłabym się w tej sytuacji...Taka jest prawda-dopiero gdy czegoś doswiadczymy jesteśmy w stanie to pojąć-co z tego,że ja powiem,że np.potrafię kochać bezgranicznie,skoro tego nigdy nie doświadczyłam? Film wywołał we mnie duże emocje,zaczęłam się zastanawaic nad sensem istnienia i nad sensem tego,że tak naprawd musimy liczyc na siebie,że tak naprawde nikt nam nie pomoże...Tak jak nie pomogli ratownicy,którzy przerwali poszukiwania,bo stracili nadzieję.A to przecież właśnie ona-NADZIEJA-często ratuje nam życie.To jedyna rzecz,która zostaje nam w sytuacji,gdy inni nas opuścili.Możemy się wówczas tylko modlic i wierzyć.Druga sparawa to kanibalizm.Czy postąpiłabym tak jak bohaterowie? Nie wiem. Na to pytanie może odpowiedzieć tylko moje sumienie i tylko w tej sytuacji,gdy sie w niej znajdę...Nie wiem czy zniosłabym wówczas pytanie jednego z bohaterów:"Jedliście moja siostrę?"