Jak nietrudno chyba zauważyć (szczególnie tym, którzy czytają mojego bloga) nie przepadam za takimi filmami, bo zupełnie nie interesują mnie tego typu historie. Jednakże do "Alpha Dog" podszedłem z pewną ciekawością z powodu całkiem dobrej obsady, która obiecywała, że ten film będzie odstępstwem od normy i mi się spodoba. I faktycznie, obraz Cassavetesa trochę się wyróżnia na tle podobnych produkcji i da się go obejrzeć bez uczucia irytacji czy znudzenia.

Największym minusem "Alpha Dog" jest to, że jest to obraz zdecydowanie za długi, a przez to momentami napięcie zjeżdża do bardzo niskiego poziomu i robi się nieciekawie. Jest tu sporo niepotrzebnych lub przydługich scen, które można by było przerobić, skrócić, nadać im trochę większego tempa i wtedy o wiele lepiej oglądałoby się tą produkcję. Całe szczęście Cassavetesowi udało się przynajmniej wytworzyć trochę intensywniejsze napięcie w końcowych, najważniejszych i najbardziej dramatycznych dla filmu scenach, więc ogólne wrażenie z seansu pozostaje całkiem pozytywne - choć szkoda trochę, że zakończenie historii następuje mniej więcej na pół godziny przed faktycznym końcem filmu i te ostatnie 30 minut znów jest zbyt nijakie.

O samej fabule nie będę pisał - każdy może sobie przeczytać o czym jest ta produkcja w dowolnym portalu filmowym, warto jedynie napisać, że "Alpha Dog" powstał na faktach autentycznych. W związku z czym ta historia dzieciaków, które trochę na własne życzenie staczają się na samo dno, jest jeszcze bardziej smutna i przygnębiająca. Jeszcze na koniec słowo o aktorach - zaskoczył mnie Justin Timberlake, który zagrał naprawdę przyzwoicie - nie spodziewałem się tego po nim. Na uwagę zasługuje też Emile Hirsch, którego w tym roku mogliśmy oglądać w obrazie "Obywatel Milk" oraz Sharon Stone, która przekonująco zagrała matkę zrozpaczoną po utracie syna - rewelacyjny końcowy wywiad.

7/10