Amelia, młoda, nieśmiała dziewczyna, w której samotnicze, pozbawione rówieśników dzieciństwo wyrobiło zmysł fantazji, mieszka na paryskim Montmartrze, pracując jako kelnerka w kafejce. W swym rozkładzie zajęć nie ma miejsca na mężczyznę. Pewnego dnia za ścianą łazienki w swoim skromnym "studio" znajduje pudełeczko z dziecięcymi skarbami należącymi do poprzedniego właściciela mieszkania i postanawia go odszukać. Jej wysiłki zostają w końcu uwieńczone powodzeniem, a obdarowany anonimowo pamiątką z przeszłości mężczyzna radykalnie odmienia swoje życie. To doświadczenie przekonuje Amelię, że nawet drobne uczynki mogą korzystnie wpływać na kształt ludzkiej egzystencji, a uszczęśliwianie ludzi sprawia jej przyjemność. Zachęcona tym Amelia rozpoczyna dobroczynną akcję – musi w tym celu przebierać się i zamieniać w detektywa, włamywać do cudzych mieszkań, kraść i fałszować cudze listy. Nawet podając kawę w miejscu pracy snuje nici subtelnych intryg: trzeba przecież skojarzyć parę z hipochondryczki Georgette i zazdrosnego Josepha, wmówić płaczliwej konsjerżce Madeleine, że tak naprawdę nie została przed laty porzucona przez ukochanego, obronić wrażliwego Luciena, pomocnika sprzedawcy jarzyn i ukarać tyranizującego go grubego Collignona. Trzeba wreszcie zająć się własnym ojcem, oschłym i zdziwaczałym emerytem i skłonić go do odkrycia świata. To, że w tym akurat zadaniu niemałą rolę odegra gipsowy krasnal, jest przykładem niekonwencjonalności metod stosowanych przez Amelię. Przyjdzie jednak moment, kiedy Amelia będzie musiała zająć się własnym losem i własnym szczęściem – spotka ekscentrycznego młodzieńca Nino, kolekcjonującego niewykorzystane zdjęcia z fotograficznych automatów i, choć poprowadzi tajemniczą grę, by zbliżyć go po wskazówkach do siebie, jednak nie będzie miała odwagi rozpocząć z nim rozmowy...

Bajka o Amelii Poulain toczy się w surrealistycznej aurze absurdu, którą, paradoksalnie, podkreślają dokładne daty, informacje o temperaturze, deszczu lub pogodzie, nawet o przelatujących owadach. W dodatku film świadomie odwołuje się do tradycji kina francuskiego – na przykład do klasycznego "Hotelu du Nord" Marcela Carné (Amelia puszcza "kaczki" na wodzie kanału St. Martin) i do René Claira (sceny jak z "Pod dachami Paryża"), do poetyckiego realizmu lat 30. i dużo wcześniejszych burlesek z Maksem Linderem. No ale inaczej być nie może, skoro co chwila pojawia się na ekranie Sacre-Coeur jak z pocztówki czy stacja metra w stylu art nouveau, strome schody, brukowane uliczki i spadziste dachy wąskich kamieniczek, spacerujące koty i obrazy Renoira kopiowane pracowicie przez malarza o kruchych kościach. Klasyczna rekwizytornia kina francuskiego, ale nie psująca zabawy niepotrzebnym balastem, bo opowieść o Amelii pozostaje świeża i cudownie swobodna, jak wiersz. Rozgrywa się w dekoracji Paryża jednocześnie prawdziwego i odrealnionego, zyskującego wymiar baśniowy, bo cyfrowa obróbka zdjęć pozwoliła usunąć graffiti szpecące mury i dowolnie zmieniać kolory. Podwójna optyka to zasada gry, z którą w filmie mamy do czynienia na każdym poziomie. Widz, jej uczestnik, otrzymuje w nagrodę potężny ładunek optymizmu, bo szalejący na całego reżyser, współautor, obok Marca Caro, "Delicatessen" i "Miasta zaginionych dzieci", zamiast galerii karykatur przedstawia przenikliwe i przewrotne, ale ciepłe portrety ludzkie. "Amelia" to pierwsza fabuła Jeuneta, która nie jest antyutopią. Tym razem wytrychem do dusz swoich bohaterów autor uczynił te wszystkie codzienne drobne dziwactwa, które każdy z nas smakuje w samotności i skrzętnie ukrywa przed światem. Postać Amelii łączy wiele z Alicją z Krainy Czarów, a jeszcze więcej z Czerwonym Kapturkiem. Jest zawsze ubrana na czerwono i nosi wielkie buty, które sprawiają, że wygląda jak dziecko – wrażenie to dodatkowo pogłębiają wielkie oczy i krótka grzywka (porównywano ją też do Audrey Hepburn). Podobnie jak księżniczki z bajek, Amelia ucieleśnia ideał kobiecej delikatności, łagodności i niewinności. Jest romantyczna i aseksualna. Po Brigitte Bardot, Catherine Deneuve i Laeticii Casta to właśnie Amelia stała się nową Marianną – symbolem Francji. Bo też od dawna nie było tak francuskiego z ducha filmu. I tym zachwycił się świat.