Film jest genialnie kolorowy i pogodny. Twórcy bardzo wyraźnie bawią się tak tworzywem literackim, jak filmowym (montaż, położenie i ruch kamery, efekty komputerowe). Opowiadają tę dramatyczną momentami historię z pewnym przymrużeniem oka i dystansem tak, że nawet scena, gdy ginie mama Amelii, może wydać się dosyć pogodna, a na pewno nie tragiczna. To wszystko to jakby baśń. Choć znamy dokładnie czas - koniec sierpnia 1997, tuż po śmierci lady Diany - i miejsce, Paryż, to świat wydaje się lekko odrealniony. Fantastyczna jest muzyka, złożona w zasadzie z dwóch przeciwstawnych instrumentów - harmonii i fortepianu. Na kolana powala Audrey Tautou, która tworzy z Amelii postać wprost niepowtarzalną.
A do tego warstwa treściowa daje wiele pięknych przypomnień i przemyśleń. Nie szukajcie w życiu tajemnic, często dziwne wydają nam się najbardziej prozaiczne sprawy. Nie zamykajcie się w przeszłości, żyjcie jutrem. Nie zapomnijcie o tych, którzy pamiętają o was i was potrzebują. Wystarczy odrobina dobrej woli, by przełamać pozornie wielkie bariery. Nie bójcie się świata, nie zamykajcie się w marzeniach, bo życie potrafi być od nich piękniejsze. I wreszcie: miłość to najwspanialsza rzecz na świecie. Potrafi zmienić to, czego zmienić się nie da.
A twórcy zdają się dodawać zza kadru: nie bierzcie niczego przesadnie na serio, kochajcie kino i oglądajcie francuskie filmy. A od czasu do czasu, dajcie się wciągnąć w świat Amelii. Naprawdę warto !!!