Późno zabrałam się za ten film, ale w sumie lepiej późno niż wcale;)

Sceny walk psów bolały, bardzo ale po dłuższym namyślę muszę stwierdzić, że nie były pokazane za szczególnym okrucieństwem, to bardziej moja wyobraźnia pogalopowała dalej niż było pokazane. Bardziej zabolała mnie inna scena, gdzie zginęły psy :cry:
Dziwnym człowiekiem w sumie jestem, przy cierpieniu zwierząt na filmie odwracałam wzrok a przecież w tylu filmach, które widziałam nie odwracałam wzroku przy cierpieniu ludzi :oops: Przy jakichkolwiek scenach gdzie giną ludzie potrafię sobie już w czasie filmu powiedzieć; to tylko środek przekazu, a ze zwierzakami tak nie potrafię. Przecież takie walki psów odbywają się na świecie, no tak ale nikt nam tego podstępnie, w filmie nie pokazuje, my nie chcemy tego widzieć. Na początku trudno mi było się do tego filmu odnieść, ale po czasie zaczęłam analizować treść filmu nie rozpamiętując obrazów z cierpienia psów (zresztą często było dokładnie widać, że pies jest sztuczny), stwierdzam, ze film jest na prawdę bardzo dobry mimo iż boli jak cholera, film z gatunku, który przekracza moja granicę wytrzymałości, to samo miałam z filmem "Przełamując fale" po którym klęłam na reżysera, że mi to zrobił.

Film "Amores perros" prawdziwy do bólu, ale nigdy, za żadne skarby do niego nie wrócę. W pewnym momencie przeraziłam się swoich myśli, zaczęłam "kibicować" pewnemu psu. Psy, ich walki były w sumie tłem do filmu, oprócz jednego który stał się puentą. A może nie były tłem, może odzwierciedlały ludzi? O czym jest film? O dziwnie postrzeganej miłości, tytuł filmu w sumie tak rożnie tłumaczony "Miłość psia" analogicznie do "psie życie" czyli do niczego, a może tak jak Czesi przetłumaczyli "Miłość to dziwka"?
Film o tym jak pewne wydarzenia zmieniają bieg naszego życia? O tym, ze dążymy do czegoś lepszego a w rezultacie jest gorzej? Każdy z bohaterów coś, kogoś traci w wyniku podejmowanych przez siebie decyzji lub przypadku. Może o tym, że zostajemy z tym na co zasłużyliśmy, o tym, że człowiek jest egoistą?
W filmie padło stwierdzenie (stare w sumie) " Chcesz rozśmieszyć pana Boga, powiedz mu o swoich planach", każdy z nich miał plany na lepsze życie, dążąc do lepszego życia nie zdawali sobie sprawy, że "efekt motyla" sprawi, że wszystko potoczy się innym torem.

Film o ludziach zagubionych w swoich celach, w swoim egoizmie, beznadziejnie smutny, a jednak końcówka napawa nadzieją. Co jeszcze uderzyło mnie w tym filmie, człowiek (od początku czułam do niego sympatię), który robi to co robi, paradoksalnie jest człowiekiem najbardziej wrażliwym. Świetna końcówka, w której los splótł dwóch bohaterów filmu. Może byli do siebie podobni?

Nie potrafię polecić tego filmu, ale też niesprawiedliwe by było, gdybym go odradzała, gdyż z całej trylogii "Amores perros" jest najbardziej dobitnym i do bólu szczerym obrazem ukazującym nasze ułomności. Jeden z tych filmów, które zmuszają do refleksji. "Jesteśmy również tym co utraciliśmy"