Mim zdaniem wszystko zależy od nastawienia- nastawiłeś się na film historyczny. Z tego co wiem, ten w założeniu taki być nie miał. Jeśli odrzucić Twoje (zupełnie subiektywne) nastawienie historyczne, zostanie nam świetna historia, pięknie opowiedziana na wielu płaszczyznach czasu. Stopniowe zgłębianie to gimnastyka dla umysły (coraz mniej tego w filmach), Bohater główny świetnie zagrany, jedynie niedociągnięcia montażowe sprawiają, że czasami obraz nie zachwyca. Nie do końca przekonały mnie też kreacje niektórych postaci (chociażby płaski Ben) i parę innych rzeczy, jednak sama historia i sposób w jaki została przedstawiona, są moim zdaniem wybitne. Gdyby realizacja sięgnęła tego poziomu, mielibyśmy nowego Amadeusza. Powtarzam jednak, że to nie historia a technika zaszkodziły w tym wypadku.
SPOJLER!!!
P.S Na marginesie, zdaje się, że nie zrozumiałeś do końca fabuły, bowiem Królowa nie romansowała z synem jej i Edwarda. Edward był jej pierwszym synem i to on romansował z własną Matką. :) (Chyba, że źle zrozumiałem Twoją wypowiedź, wówczas przepraszam)

Mea culpa:) Pokręciłam

Kręci również R. Emmerich i o to mam do niego pretensje.

Geniusz "Amadeusza", którego zresztą uwielbiam polega na wyjściu od jednego (to istotna liczba) wątku historycznie nieprawdziwego (nie ma żadnych dowodów na rywalizację Mozarta z Salierim) i przejście od fabularyzowanej opowieści na kanwie biografii w kierunku owego "czegoś więcej" co czyni film wybitnym; w przypadku dzieła Formana-geniuszu, przeznaczenia, Boga i Jego decyzji.
Poza tym "Amadeusz" jest piękny; wizualnie, muzycznie i emocjonalnie (w filmie mamy przekrój od farsy po tragedię i wszystko do wszystkiego paduje).

Tymczasem Emmerich wychodzi od wątku historycznie nie-niemożliwego (po wgłębieniu się w temat trudno oprzeć się wrażeniu, że jeżeli istotnie dzieła zaliczane do kanonu literatury światowej wyszły spod pióra W. Szekspira to jest to swego rodzaju cud literacki) i jest to mocne wejście. Niestety, zamiast potem go kontynuować (nie, nie chodzi o historyczność-powszechnie obowiązująca wersja autorstwa "Makbeta" i całej reszty dzieł nadal jest inna niż ta filmowa, a i w przypadku "Amadeusza" oksymoronicznie określanego mianem fabularyzowanej biografii należałoby mocny akcent postawić na słowie "fabularyzowanej") reżyser dryfuje w kierunku nieco pobocznym (spiski) poprzez budzące lekkie zdziwienie aspiracje do ręcznego sterowania nastrojami społecznymi przy pomocy sztuk (nie ta epoka-miały one takie oddziaływanie, ale w oświeceniu, kiedy to Caron de Beaumarchais napisał "Wesele Figara") do totalnie niewiarygodnych romansów królowej, która nieświadomie sypiając z jednym synem płodzi wspólnie z nim kolejnego. Wisienką na torcie złożonym z serii niestworzonych historii jest odkrycie królewskiego pochodzenia Edwarda.

W ten sposób nie mamy ani historyczności (której nie mieliśmy zresztą mieć, choć pozory w tle by nie zaszkodziły; niemniej sama koncepcja filmu; W. Szekspir to pseudonim literacki, za którym kryje się kto inny na dzień dzisiejszy jest niehistoryczna) ani owego "czegoś więcej" skutecznie przygniecionego i rozmienionego na drobne pomiędzy coraz to mniej wiarygodnymi intrygami kręcącymi się wokół władzy i łóżka.

I tym sposobem finalnie otrzymujemy skrzyżowanie tragedii greckiej z latynoską telenowelą w kostiumach z epoki elżbietańskiej.

Wybacz, że pisałem do Ciebie w osobie męskiej :)
Zgadzam się co do tego, że film dziełem epokowym nie jest (jak wspomniany Amadeusz), i nie upieram się, przy zdaniu, że był nadzwyczajny. Uważam jednak, że sama idea przedstawienia fabuły na 4 płaszczyznach czasowych jest rewelacyjna, choć oczywiście bardzo trudna w wyrazie- film staje się zagmatwany, skomplikowany i zwyczajnie trudny. Nie udało się to w tym wypadku do końca (Amadeusz miał tylko 2 płaszczyzny a i to w formie klamry). Jednak gdyby skupić się nad tym aspektem historii bardziej, mogłoby wyjść arcydzieło.
W moim odczuciu samo zabarwienie historyczne użyte zostało tutaj dla osadzenia fabuły. Idea przedstawiająca anonimowego wybitnego pisarza i jego historię w bliżej nieokreślonym czasie i miejscu nie byłaby tak atrakcyjna jak ta sama historia z "nałożonym" rysem historycznym i autentycznymi postaciami (przynajmniej z imienia i nazwiska). Myślę, że twórcą chodziło w tym wypadku jedynie o ten aspekt. Nie zdziwił bym się nawet, gdyby okazało się, że pierwotny scenariusz nie miał z Shakespearem nic wspólnego. Sam początek i koniec, który tak Ci przypadł do gustu potwierdza tą tezę- cała historie bowiem jest przedstawiona jako widowisko teatralne, a to co widzi widz, niejako wizualizacją wyobrażeń publiczności w tymże teatrze. To daje w zasadzie wolną rękę w manipulowaniu historią- w końcu nawet same dzieła Shakepeara bazując na historycznych wydarzeniach, pokazywały je z goła inaczej, dramatyczniej i mniej realnie :)
Co do "wisienki", a więc odkrycia królewskiego pochodzenia oraz tego kim jest dla niego Królowa, pomysł bardzo mi się podoba, bo w swojej dramaturgii bardzo nawiązuje do dzieł antycznych na których i S. się opierał. Całość nabiera dzięki temu osobnego dzieła, które mogłoby wyjść z pod pióra Williama, , zgodzisz się chyba ze mną :) Oczywiście wówczas imiona było by inne, czasy również, ale właśnie tak pisał- nawiązując do pewnych wydarzeń.
Reasumując, sam film nie podniósł ciężaru idei. Zabrakło kilku rzeczy. Myślę jednak że sama historia przedstawiona w filmie zasługuje na brawa. Koncepcja przednia, nawiązująca do osoby głównego bohatera nie tylko opowiedzianą historią ale i samą formą i sposobem narracji.
Telenowele Latynoskie zostawmy w spokoju Vivi ;)

To nie do końca tak:)

Zabarwienie historyczne jest niezbędne i o to mi chodziło przy okazji "pozorów w tle"; zresztą (niemal) cała magia filmu opiera się właśnie na kandydacie na Szekspira będącym autentyczną postacią historyczną. I to by wystarczyło-prawdziwe postacie w prawdziwej historii+teksty perełek literackich+hipoteza podważana przez licznych lieraturoznawców od której wychodzimy w kierunku, mówiąc banalnie "tego czegoś".

To właśnie zdaje sie być (albo być miało, śmiem twierdzić, że być bezwzględnie powinno) kwintesencją widowiska teatralnego jakie tworzy reżyser, a manipulacją historyczną w dalszym ciągu pozostaje wysunięcie kandydatury de Vere'a czy kogokolwiek innego poza samym W. Szekspierem ze Stradfordu:) I jest to manipulacja, która w tym filmie wystarczyłaby w zupełności, jest ona zresztą niezbędna i wszystko na niej się zasadza, co zresztą pokazuje sam Emmerich tworząc film-spektakl.

Jednak pomiędzy nieprzekręcaniem faktów, w których osadzimy fabułę, a nakręceniem filmu o anonimowym wybitnym pisarzu tworzącym w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie jest jeszcze cały kosmos:) Piętrzenie niestworzonych intryg i romansów miało zapewne w zamyśle Emmericha pokazać, że życie naszego kandydata na Szekspira było jak z dramatów wielkiego poety rodem( w filmie: jego samego) . Jednak to ono głównie sprawia, że zatrzymujemy się na poziomie wymyślonych historyjek, odchodzących od pierwotnej i naprawdę mocnej idei filmu docierając na koniec do stwierdzenia, że życie de Vere'a-Szekspira było takie jak jego sztuki. I tu już mamy sufit-nie wychodzimy poza te ramy; zupełnie inaczej niż w Amadeuszu Formana.

Bazując na historii (historyczna postać de Vere'a) reżyser każe mu zarówno wręczyć rękopisy tragedii i komedii Johnsonowi jak i romansować z królową i mieć z nią syna. O ile pierwsze prowadzi do tego, że zirytowany Johnson odkrywa geniusz sztuk (+mamy pole do popisu by sztukami tymi czarować widza) to drugie odcina nas od głównej idei filmu i prowadzi co najwyżej do wniosku, że de Vere miał życie rodem ze swych dramatów i w zasadzie tyle.

i to chyba "kładzie" koncepcję na miarę Amadeusza. I właśnie z tego powodu-"spalenia" koncepcji filmu na wątki poboczne jestem na Emmericha trochę zła.

Ok, ale zgadzamy się w najważniejszym- Idea znakomita, wykonanie nie do końca :) Może lepiej gdyby powstała książka..?
Pozdrawiam i dziękuję za konstruktywną dyskusję!

Idea na miarę "Amadeusza" który natychmiast nasunął mi się na myśl jak usłyszałam o filmie i jego założeniach:)

I właśnie dlatego tak boli zejście ze sceny, na której rozgrywa się spektakl Emmericha i pójście w stronę romansików i nieślubnych dzieci-co gorsza w tym kierunku poszła również część widzów; sama miałam okazję słyszeć absolwentów historii (!!!) rozwodzących sie nad tym z kim królowa spała i wychwytujących tabloidowe sensacyjki zamiast skupić się na tym, co wychodzi (mogło wyjść) poza film, a co reżyser nie do końca uchwycił.

Również dziękuję za dyskusję:)