No ja pier****, co to było... Poszedłem na Anorę z nadzieją, że zobaczę coś konkretnego – myślę: może jakaś mafia, może dramat, może chociaż ktoś komuś przypierdzieli. A tu co? 2 godziny patrzenia jak jakaś typiara chodzi z bananem po klubach i robi oczy kota ze Shreka. I niby dramat, niby emocje, a ja się przez pół filmu zastanawiałem, czy dobrze przypiąłem rower przed kinem.

Narracja to jakby ktoś próbował mi tłumaczyć mechanikę League of Legends przez telefon po trzech piwach – niby coś się dzieje, ale nie wiadomo po co. A jak już coś się stanie, to i tak bez sensu. Główna bohaterka? Laska z OnlyFansa, która chyba pomyliła plan filmowy z TikTokiem. Mamy tu udawany dramat, zero mięsa, zero pazura, a jak już coś porusza, to tylko moją cierpliwość.

Kino arthouse? Raczej arthole. Klimat niby gęsty, ale bardziej przypomina zatłoczoną SKM-kę do Wejherowa w upalny dzień. Z resztą nie ma co się czarować – Anora to film dla tych, co lubią udawać, że rozumieją kino, jak ja kiedyś udawałem, że rozumiem matmę na PG. Efekt? Ch*jnia.

Ocena: 3/10