Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej? Komedia "Arab Blues" przypomina, że powroty w rodzinne strony nie zawsze bywają łatwe. Tak jest w przypadku wychowanej we Francji Selmy, która postanawia wrócić do Tunezji, aby otworzyć gabinet psychoanalityczny. Na miejscu okazuje się jednak, że nie tylko nikt tam na nią nie czeka, ale jej zawód i styl życia nawet najbliższym krewnym wydają się cokolwiek podejrzane. Kulturowe różnice generują serię pomyłek i nieporozumień, które debiutująca reżyserka Manele Labidi ze swadą rozbraja humorem.
Niezależna, niezamężna, żyjąca na własnych zasadach Selma jest solą w oku konserwatywnej rodziny i miejscowej władzy. W ulubionych dżinsach i z papierosem w ustach szybkim krokiem przemierza ulice, korytarze i pokoje, odkrywając po drodze nie tylko absurdy lokalnego prawa, ale i własną tożsamość. Charyzma, urok i ekranowy magnetyzm odtwórczyni głównej roli, Golshifteh Farahani, sprawiają, że od początku kibicujemy szalonym planom psychoanalityczki. Kibicujemy też jej kolejnym pacjentom, którzy - wychowani w opresyjnej kulturze - wreszcie przyznają sobie prawo do depresji, lęku i bycia tym, kim naprawdę są.

Po dziesięciu latach mieszkania w Paryżu Selma postanawia wrócić do rodzimej Tunezji. Pragnie otworzyć pierwszy gabinet psychoterapii w mieście. Bohaterka zawsze marzyła o niesieniu pomocy ludziom i by móc tego dokonać jest gotowa przezwyciężyć wszelkie trudności. A tych na jej drodze nie zabraknie. Społeczeństwo arabskie nie jest gotowe, by spokojnie przyjąć zachodnie praktyki. Tu mówienie o problemach na głos nie cieszy się poważaniem, a trudności znosi się w milczeniu. Selma będzie zmuszona zmierzyć się nie tylko z biurokratycznymi przeszkodami, ale także z niezrozumieniem bliskich, którzy uważają decyzję o jej powrocie błędem. Czy poradzi sobie ze wszystkimi trudnościami i spełni swoje wieloletnie marzenie?

Selma (Golshifteh Farahani) to młoda Tunezyjka, która od dziecka była wychowywana we Francji, dlatego jej wzorce kulturowe są budowane na modelach, jakie panują w środkowej Europie. Kiedy pewnego dnia decyduje się na powrót do swojego rodzinnego kraju, aby właśnie tam otworzyć gabinet psychoanalityczny, nie spodziewa się, że jej styl życia i zawód nawet najbliższym krewnym wydadzą się podejrzane. Niezamężna, niezależna, żyjąca na własnych zasadach kobieta jest traktowała, jak intruz przez własną konserwatywną rodzinę oraz lokalną władze. Selma na każdym kroku odkrywa nieznane jej dotychczas absurdy tunezyjskiego prawa i skutki wychowania pacjentów w opresyjnej kulturze. W ulubionych dżinsach i z papierosem w ustach, łamiąc wszelkie moralne zasady panujące w tym kraju zamierza pomóc kolejnym pacjentom, którzy w końcu będą mogli odkryć, że mają prawo do depresji, lęku i bycia tym, kim naprawdę są.