Wydaje mi się, że wszystko zależy od podejścia z jakim się idzie do kina - popieram to co napisałeś - i mam podobne wrażenie. Zapewne gdybym zobaczył w kinie zwiastun tego filmu przed innym seansem od razu bym sobie zakodował - oho, to jeden z filmów na jakie na pewno pieniędzy nie wydam. A tak, idąc na seans nie wiedziałem praktycznie nic - poza skąpym opisem fabuły na Filmwebie.

Efekty dźwiękowe - są oszołamiające - w życiu nie zrobiło na mnie takiego wrażenia zwykłe postawienie szklanki na stole jak w tym filmie. To po prostu absolutnie niezwykłe - i tu będę się zapewne powtarzał z innymi wypowiedziami i recenzjami - że w wieku XXI, kiedy praktycznie wszystko już kiedyś było, a triumfy święci 3D trafiające pod strzechy (w dosłownym tego słowa znaczeniu) można opowiedzieć barwną - choć nakręconą w odcieniach szarości - historię, naiwną ale tak wdzięczną, że trudno przejść koło niej obojętnie. Z jednej strony przewidywalną - taką, którą kiedyś już gdzieś widzieliśmy i słyszeliśmy - a z drugiej zaskakującą i rozemocjonowaną - tak jak napisał przedmówca - od uśmiechu przez śmiech aż po zatrzymanie akcji serca w niemym momencie ukazania się na ekranie napisu "BANG!".

Jeśli chodzi o kreacje aktorskie - absolutne mistrzostwo w operowaniu mimiką i ciałem ukazał Jean Dujardin, jestem nim zafascynowany. Sposób w jaki oddał amerykańskich "bogów" filmu XX wieku, w których kochały się całe pokolenia naszych matek i babć pozwala nam chociaż trochę wyobrazić sobie fenomen kultu ludzi filmu tamtych czasów.

Można by zapewne pisać więcej - w każdym razie ja polecam gorąco. Nieprzekonanych i tak nie przekonam, ale ten kto zdecyduje się na seans będzie co najmniej zaskoczony że arcydzieło można zrobić - używając alegorii do malarstwa - nie tylko paletą drogich farb ale i samym ołówkiem i białą kartką. 10/10

A w jaki sposób oglądanie tego filmu na komputerze zakłóca jego odbiór?

Przede wszystkim film traktuje o magii kina (zwłaszcza początkowe sceny, ale i później jest to istotne) i oglądanie go w sali kinowej pomaga wczuć się w klimat. Za tym idzie muzyka w znakomitej jakości, która w filmie gra ogromną rolę.. Można się poczuć jak małe dziecko, wtulasz się w fotel pośród wielu innych ludzi i oglądacie czarno-biały niemy film zupełnie odrywając się od rzeczywistości, niejako przenosząc się do tych realiów filmowych czyli lat 30 XX w.

Wydaje mi się, że oglądanie Artysty w domu pod kołdrą na ekranie laptopa 15,6' i w słuchawkach na uszach to kompletnie nie to samo, to odbieranie pewnej otoczki, która też robi swoje przy odbiorze tego filmu - jedni jej nie lubią i nie chcą jej dostrzegać w ocenach i oglądaniu, inni wręcz przeciwnie. Ja lubię i każdemu polecam zobaczenie akurat tego obrazu na ekranach kin, każdy inny można zdzierżyć nawet na smartphonie, ale odbiór nie ten sam.

W jednej z kluczowych scen - scenie snu widzisz przedmiot, który normalnie ma wymiary 5x10 cm. I na ekranie komputera, ba, nawet kina domowego, będzie miał on podobne rozmiary. Tu chodzi o tę niesamowitość połączenia pojawienia się dźwięku w niemym filmie i przedmiotu powiększonego do rozmiarów 1x2 metry. Myślę, że to jest clue.

widzisz, to tak jak z wykwintym posiłkiem. można wszamać kraba, kawior, drogie wino, etc. u siebie w kuchni przy stole, ale to nie będzie to samo co uroczysta kolacja w prestiżowej restauracji.

Ja uwielbiam całą otoczkę związaną z pójściem na film do kina: zapadającą na sali ciemność, zwiastuny filmów ( o ile nie są głupie), a nawet niektóre reklamy w wersji XXL, chociaż może to trochę głupio brzmi. Poza tym w kinie można bardziej się skupić niż w domu, gdzie rozprasza cię mnóstwo rzeczy ( chyba, że w kinie masz wyjątkowo niemiłe sąsiedztwo).

To nawet nie ma co porównywać. W kinie jest idealna atmosfera do oglądania filmów. Jeszcze jak się jest samemu, bądź jest tylko parę osób na sali to już w ogóle nic tylko oglądać. Wielki ekran sprawia że człowiek czuje się niemalże jakby był tam po drugiej stronie... aż się zastanawiam czy nie iść do kina na "Artystę".