Film jest raczej swobodną wariacją na podstawie komiksu i to chyba jest jego największą wadą. Zawsze bardzo ceniłem specyficzny klimat i humor serwowany nam przez Goscinnego i Uderzo. Tym razem musiał on niestety ustąpić bardziej „trendy” i „dżezi” dowcipom, które może jeszcze byłyby do zniesienia, gdyby nie dodanie do nich całkiem sporej dawki „ziomalizmów” w stylu „elo” „spoko” i innych tego typu kwiatków. Nawiązania do współczesnej popkultury są nawet śmieszne i ciekawe, jednak daleko im do poziomu komiksowych odpowiedników. Nie oznacza to jednak, że filmu zupełnie nie da się oglądać, po prostu dla osoby, która zna jego komiksowy odpowiednik, zupełna zmiana klimatu może być ciężka do przełknięcia. Również zmiany od strony fabularnej moim zdaniem są zbyt daleko idące. O pomstę woła całkowite wycięcie wątku z bardem Kakafoniksem, który był wszak kluczową postacią komiksu. Zamiast niego zaserwowano nam zupełnie nową postać – Abbę, córkę wodza Wikingów, której rola ogranicza się głównie do wątku miłosnego, wiec nie rekompensuje nam ona braku wioskowego muzyka.


Po seansie nie mogę stwierdzić, że niebo zwaliło mi się na głowę, choć przyznam, że spodziewałem się po tej produkcji nieco więcej. Szkoda tak daleko idących zmian w scenariuszu, pozbawienia go kilku kluczowych fragmentów znanych nam z komiksu. Film nie jest totalnie kiepski, po prostu Galowie stracili znaczną część cech, które sprawiały że ich przygody czytało się z zapartym tchem i uśmiechem na twarzy. Tym razem okazali się oni, przynajmniej dla mnie, za mało nieustraszeni, a za bardzo „ziomalscy”.