Wiem, że twórcom przyświecał szczytny cel w postaci przeniesienia na ekran anglojęzycznej powieści Jarka Kalfarza, opowiadającej o samotności, żalu, rozstaniu, ale od strony filmowej wyszła rzecz ździebko męcząca, dłużąca się, pozbawiona błysku Małysza. W sztuce to coś, ta magiczna iskra potrzebna jest by dzieło ożywić, tutaj natomiast filmowcom się to nie udało. Dryfujemy więc w kosmosie towarzysząc rozterkom zmęczonego czeskiego kosmonauty (w powieści) albo astronauty (w filmie), który poddając się samokrytyce odkrywa źródła swoich problemów z żoną. Wszystko to podane w stylu lekkiej czechosłowackiej groteski, ale jak na groteskę zadziwiająco mało było w tym humoru, choćby śmiechu przez łzy, skoro już nostalgia miała być tu uczuciem dominującym. Ja, w każdym razie, nie za bardzo się śmiałem. Zamiast tego nerwowo podglądałem, ile jeszcze zostało do końca.

Temat spocco, ale forma nie bardzo. Było kilka ciekawszych drobiazgów, dlatego pozostawię ocenę 5/10 (średnio na jeża), ale nie da się tego filmu nazwać ani porywającym, ani inspirującym, ani przenikliwym, ani głębokim, ani odkrywczym, ani przełomowym, tudzież epokowym. Nic z tych rzeczy. To był film aspirujący, miał jakieś zacięcie artystyczne, ale melodia nie zagrała.