Poniedziałkowo witam.
Wczoraj opisałem swoje emocje związane z wizytą w kinie, ale nie napisałem zbyt wiele o filmie - musiałem go sobie dokładnie przemyśleć. Teraz jestem gotowy... "Atlas Chmur" to zdecydowanie dobre kino. Od samego początku nie pozostawia złudzeń co do swojego charakteru i uczuć jakie zamierza zasiać w umyśle widza. Nie będę pisał o wysokim kunszcie scenarzystów i specjalistów o
d efektów specjalnych, bo są ewidentne - skupię się na myślach, które mi towarzyszyły po opuszczeniu kina. Lubię być zaskakiwany, lubię taki stan emocji, który nie pozwala zasnąć i zmusza do analizy. Oglądając film, oczekuję czegoś więcej niż dobrej rozrywki - oczekuje uniesień i siły intelektualnej wyższej niż moja własna - tak, abym starał się jej dosięgnąć. "Atlas Chmur" zawiera wszystkie te elementy i dlatego dla mnie jest produkcją wyjątkową. Złożoność ludzkich losów, barwność towarzyszących opowiadanym sytuacjom emocji, motywów, sprawia, że nie można pozostać obojętnym wobec historii, która tworzy się na naszych oczach. Ponadczasowe idee, które dla wielu stanowią banał ożywają z tym większą mocą, bo uderzają aktualnością. Jesteśmy świadkami byłych, teraźniejszych i co chyba najsmutniejsze przyszłych wydarzeń, które sami tworzymy zgadzając się na kierat ustanowiony dla nas przez elity władzy uzurpujące sobie prawo do decydowania o każdym, nawet najmniejszym ruchu.
Przytoczę cytat z filmu, który odbija się echem w mojej głowie "Słabi jadło silnym na sadło" - myślę, że to Wam powie wystarczająco dużo na temat tego obrazu...
Gorąco Polecam wszystkim myślącym, reszta zwyczajnie tego filmu nie zrozumie.