Po raz pierwszy, odkąd jestem dorosły, wyszedłem z seansu w stu procentach usatysfakcjonowany. Może dlatego, że nie miałem wielkich oczekiwań i nastawienia, pomimo podniecenia, jakie wzbudził we mnie trailer. Uważam, że ten film nie tyle wyprzedza epokę, co może nadać jej świetny kierunek. Tego rodzaju prowadzenie fabuły wydaje mi się naturalne w dzisiejszych czasach, kiedy to widz jest przyzwyczajony do szybko zmieniających się obrazów, intuicyjnego łączenia wątków i przeskakiwania po filmikach na youtube. Nie wiem czemu niektórzy tego nie umieją ogarnąć, skoro i tak na co dzień skaczą po kanałach i mają spostmodernizowane mózgi (plujcie na mnie). Trzeba mieć tylko otwarte podejście i faktycznie ogólne oblatanie w (pop)kulturze, by dać się oczarować. Nie brakowało mi w tym obrazie niczego. Wiedziałem, że pewne "prawdy" będą wyolbrzymione, pewne wartości przecenione, pewne historie powtarzalne. A zresztą nawet i od tej strony ani razu nie poczułem zgorszenia patosem czy banalnością. Może kilka razy poczułem się, jakbym włączył Blade Runnera, szybko zamienił na Całkowite Zaćmienie i gdzieś po środku wrzucił scenę z Big Lebowskiego (bandyci wbijający się do ubikacji wydawcy). Lecz ilość różnych kalk (od kalki, nie kaleki) w tym filmie dobrze współgra z naczelną tezą, że ludzki los jest powtarzalny. Reżyserzy zrobili podsumowanie i dali szansę do osobistej diagnozy. Jeśli kasowe kino ma tak wyglądać, to ja jestem jego zdecydowanym zwolennikiem. I proszę nie wkręcać, że ktoś idzie do kina by poznać wielką prawdę, po czym wychodzi zażenowany, jeśli nie dowiedział się niczego nowego. Atlas Chmur to szkatułka, z której każdy może wyciągnąć fragment go interesujący i nadać mu własne znaczenie. Jak dla mnie - idealnie wydane pieniądze.