Film, którego oprawa uzasadniałaby nazwanie go arcydziełem, a jednak nazwać tak go nie można. Tak jakby w pewnym momencie Polański poszedł na łatwiznę, zamiast pogłębiać klimat, wpinać się w widza.

Film bardzo dobry, choć po obejrzeniu duży niedosyt - właśnie z powodu tych chwilowych smaczków - charakterystycznej muzyki, pochmurnych zdjęć, sekund napięcia i zaciekawienia. To wszystko pozostawia poczucie, że film mógł być taki od pierwszej do ostatniej sekundy.