Po wyjściu z kina próbowałem sobie wytłumaczyć dlaczego właściwie ten film tak mnie zachwycił. Czy to była tylko uczta audiowizualna? Bo przecież fabułę można trywialnie streścić do ucieczki z lasu na wyspę i walki ze statkiem... rybackim... ale przypomniały mi się słowa Jordana Petersona "każde społeczeństwo które nie czci matki i dziecka jest skazane na wymarcie" i jego podejście do rodziny, która nadaje głęboki sens naszemu życiu. Z miejsca otworzyło mi oczy. Ten film nie jest o niczym, ten film jest o tym co dla nas najważniejsze. Może to dlatego, gdy poznaliśmy już rodzinę Jake'a i było o włos od tragedii, gdy rodzina uciekła przed wojną, napięcie spadło, a James Cameron zszedł pod wodę, z taką immersją, ulgą i szczerym, wydobytym gdzieś z głębii mojego wnętrza dziecięcym zachwytem, zanurzyłem się razem z nimi w urzekający pięknem podwodny świat Pandory. Ta opowieść o życiu bliskiej nam rodziny której czujemy się częścią, postawionej w tak trudnej sytuacji dała mi tą satysfakcję przeżywania z nimi wszystkich tych chwil które widzimy na ekranie. Piszę to dzień po seansie i czuję że tęsknię za tamtym światem, podobnie jak po pierwszej części Avatara, nie sądziłem że znowu to poczuję. Dobra robota Panie Cameron.