Na "Bądź ze Mną" skladają się trzy opowieści, z których każda udawadnia, że człowiek jest istotą potrzebująca ciepła i uczucia. Pierwsza opowieść przybliża nam losy dwóch młodych dziewczyn i ich niezwykłej miłości, która jednak dobiega końca, gdy jedna z kochanek po kłótni decyduje się odejść. Druga to historia pięćdziesięcioletniego ochroniarza podglądającego kobietę i używającego do tego celu kamer przemysłowych. Mimo, że nie zapowiada się, aby to jednostronne uczucie zostało odwzajemnione, staje się ono esencją życia ochroniarza. Trzecia opowieść poświęcona jest życiu starzejącego się sprzedawcy, który po śmierci małżonki utracił sens życia. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy z powodu inspiracji jaką dała mu autobiograficzna powieść autorstwa głuchoniemej Theresy Chan, ten postanawia odmienić swoje życie. Autorka ta nigdy się porzuciła swoich marzeń ani na srebrnym ekranie, ani w rzeczywistym świecie, gdyż w filmie Theresa Chan miała okazję zagrać samą siebie.

Milczący poemat poświęcony uczuciom, złożony z kilku przeplatających się historii, jak żaden inny film Khoo - lubiącego ciemne zaułki, zagubionych w nich outsiderów, pulsujące marginesy oglądane przez naturalistyczną lupę - odsłania drugą stronę medalu. Wkracza w chłodną przestrzeń metropolii, próbując odnaleźć w niej odrobinę ciepła i prawdy. "Be With Me" skupia się na wewnętrznej sile i pięknie postaci, stroniąc od zbyt oczywistej konfrontacji ze złem.
Jedną z bohaterek filmu jest Theresa Chan, niewidząca i niesłysząca poetka, na podstawie jej książki powstał scenariusz, to ona nadaje ton opowieści, jej ułomne ciało jest tu jak błyszcząca stal, wytrzymałe choć tak kruche. Miłość w każdej z opowiadanych historii wydaje się niespełniona, szczęście utracone. Związek dwóch zakochanych w sobie nastolatek okazuje się przelotnym romansem, obsesyjne uczucie pogardzanego, otyłego ochroniarza do pięknej zamożnej dziewczyny - w punkcie wyjścia niemożliwe, ból sklepikarza w obliczu choroby i śmierci żony - niczym nieutulony. A jednak życie w swoich paradoksach, którymi Khoo z wdziękiem żongluje, ma trudny do przeoczenia smak. Być może ową wpływającą na niego, halucynogenną ingrediencją jest nadzieja, a może przypadek, odprysk przeznaczenia. Formalny minimalizm spleciony z melancholijną muzyką Kevina Mathewsa i poetycką narracją Theresy Chan porusza.