irytowało Cię coś, co było celowym zabiegiem i patrząc na całość fabuły czymś niezbędnym...? To jak mieć pretensję do seryjnego zabójcy, że zabija, bo się tego nie lubi. Dziwią mnie osoby, którzy źle oceniają filmy, które wzbudzają emocje... lepiej by ten obraz był nijaki, jak większość horrorów z USA? zwykły dzieciak, zwykła rodzina napastowana przez demona. WOW to by było coś.

A czemu nie może mnie to irytować? Można było to mniej histerycznie zagrać, inaczej akcent rozłożyć. Nie rozumiem Twojego komentarza, każdy ma swój gust i każdemu, co innego mogło się podobać w tym filmie.
Wiele jest filmów, które wzbudzają emocje i nie irytują przy okazji widza, a ja nie stawiam ocen wyłącznie za to. Przeanalizowałam film i widzę w nim plusy oraz minusy.

Co do opętania przez demony i duchy to rzadko można trafić na dobry film, który należycie ukazałby ten problem. Powodem jest kasa, reżyserzy chcą zarobić i dlatego produkują filmy, które mają wzbudzić płytkie emocje. Lubię wracać do "Gothiki", nie jest super filmem, ale ma ten klimat.

raz. Nie napisałem, że nie może, a że to był celowy zabieg. Mały wyglądał i grał na niezłego skurczybyka. Tak ja w " Porozmawiajmy o Kevinie", czy "Joshua". DWA. Spoiler. nie było tam żadnego demona, czy ducha. Trzy. Kasa? toż to niszowa , AUSTRALIJSKA produkcja. Rozbudowana wersja krótkiego metrażu reżyserki. Cztery . Gothika ? Zdecydowanie coś mniej ambitnego i bardziej komercyjnego.

Każdy ma prawo do swojego zdania, ale krytykować celowe zabiegi, które wyszły świetnie? To tak jak mieć za zła dla Darabonta, że w mgle, nienawidzimy pani Carmody.

Nie zrozumiałaś Newelowsku'ego :). Wywołanie irytacji było zamierzone. Ludzie z problemami i po przejściach często zachowują się irracjonalnie i są irytujący z rożnych powodów, czy tego chcemy, czy nie, czy to się nam podoba, czy nie. Ta irytacja jest czymś, co stanowi (wielki) atut filmu, a nie jego wadę. Ot i całą filozofia.

Czyli zagrali idealnie. Synek nie miał być "do lubienia" - nawet jego matka go nienawidziła (momentami). Natomiast sama matka była chora psychicznie, a jedną z przyczyn i objawów jednocześnie była niemożność nawiązania bliższych kontaktów z mężczyznami (odrzucony całkiem przystojny kolega z pracy) i zaspokojenia seksualnego (przerwana zabawa z wibratorem, pewnie nie pierwsza).

Odpowiedź miała być @emotional_me, skrypt zawiódł...

fajna interpretacja, pozdrawiam :)

eh sam chciałem napisać interpretację, ale chyba lepiej bym tego nie ujął. Jak ktoś oglądał choć trochę filmów wyłapie choć część ciekawych wątków. Ja zauważył jeszcze coś. Sposób w jaki to się zaczęło... książka. Główna bohaterka na przyjęciu urodzinowym wspomniała, że pisała książki dla dzieci. Stąd ta forma "opętania"kobiety. Myślę, że na początku kobieta wyładowywała swoje traumy pisząc tą książkę, potem wyimaginowana postać przejęła nad nią kontrolę. Naprawdę dawno nie było tak złożonego, pełnego różnych trików, nie nudnego horroru. Zazwyczaj takie filmy są niemiłosierne nudne, a tu jak już film się rozkręcił, to nie mogłem oczu od niego oderwać. Po seansie jeszcze przez parę minut przechodziły mnie dreszcze. Jak ktoś sobie uświadomi, że każdy z nas ma takiego Babadooka w sobie, to można się zastanowić nad swoim życiem.
Jeśli chodzi o stronę techniczną i dźwiękowa też jestem bardzo zadowolony. Jedyne co trochę drażniło, to zbytnie odsłonięcie potwora, ale mogę przymknąć na to oko. Całość zapadnie w pamięć na długo. Pozdrawiam autora posta ;)

Świetna interpretacja, dokładnie w ten sam sposób ten film odebrałem. Końcówka jest idealną metaforą powiedzenia o pielęgnowaniu własnych lęków.

Również się zgadzam z interpretacją dawidshin. Jednak wydaje mi się, że dalsze dociekania czy mamy do czynienia z personifikacją traumy, czy może bardziej psychozy są w ogóle bezzasadne. „Babadook” nie jest studium obłędu. To nie „Wstręt”. Ja przesunąłbym interpretację tej historii w stronę realizmu magicznego i nie próbował jej zbyt mocno racjonalizować. Babadook jest równie realny dla obojga bohaterów, a psychotycy raczej nie dzielą swoich urojeń czy halucynacji. To współodczuwanie identyfikuje go właśnie jako metaforę utraty, braku i wszystkiego co można sobie w tym zakresie dośpiewać. Upiorem, umarłym-nieumarłym (stąd aż nazbyt czytelne nawiązania do „Nosferatu” Murnaua) jest Oskar, a w zasadzie jego obraz zapisany (atrament!) w świadomości żony i dziecka. Gdyby pokusić się o wycieczki psychologiczne, to można by uznać, że przez długi czas upiór egzystował sobie jako sublimacja traumy w książce stworzonej przez Amelię, a pojawił się w świecie bohaterów, gdy ci „wpuścili” go, pozwalając w końcu przejść z nieświadomości do świadomości. Ta opowieść nie ma przedekranowego początku (dlatego nie zgadzam się ze spekulacjami na temat cykliczności zaostrzeń psychozy Amelii w pobliżu rocznicy wypadku), nie ma również pozaekranowej kontynuacji. Jest zamkniętą parabolą, w której potwór zostaje nie tyle zniszczony, co nazwany, oswojony i ostatecznie zamknięty w podziemiach. Ja dałem filmowi 8 i życzyłbym sobie więcej takich realizacji pod płaszczykiem horroru.

swietna interpretacja, pozdrawiam i polecam film!

Nigdy nic nie pisałam na filmwebowych forach, a filmów mam na koncie już ponad 700. Ten film mnie poruszył, zaskoczył. Na początku myślałam że jest to kolejny nudny horror typu boogieman. Szybko jednak zrozumiałam że istnieje drugie dno, scena z piwnicą i miską robaków rozwaliła mnie kompletnie. Długo na niego czekałam, spodziewałam się horroru a tu...

Ten film jest pięknym obrazem, metaforą depresji, stanów lękowych. Tu jest wszystko czego człowiek doświadcza cierpiąc na te choroby.

Myślę że wiele zależy od naszego podejścia do tego tematu jeżeli sądzimy ze to horror to prawdopodobnie uznamy film za słaby jeżeli uplasujemy go w grupie thriller psychologiczny wypada świetnie przed obejrzeniem filmu trochę poczytałam opinii dzięki czemu spojrzalam na niego przez pryzmat thrillera i dobrze zrobiłam bowiem postać babadook jest personifikacja leku i traumy bohaterki żeby nie było nam za nudno reżyser zastosował formę ostrej psychozy widzimy historie oczami bohaterki stąd postać babadook jako osoby trzecie widzielibysmy tylko ze kobieta ma problemy psychiczne pointa filmu dokładnie wyjaśnia nam cała historie babadook to lęk trauma która bohaterka trzyma zamknięta przed światem ale nigdy nie wiadomo kiedy znów wydostanie się i przejmie nad nią kontrole

Hejka, gdzie można luknąć on line . . . wiadomo z napisami ?
Wszędzie jest z lektorem . . . na ch... lektor w kinie grozy ?
Czy ludzie są aż tak leniwi, że już nawet napisów nie chce im się czytać ?

Dzieki za ta interpretacje, calkowicie sie zgadzam.

Dobra, jeśli nie bardzo dobra analiza. Mnie sporo umknęło, bo z początku zaczęłam interpretować zdarzenia w filmie jako typowe elementy opowieści o dziecięcych lękach (któż się nie bał potwora z szafy). Ostatecznie obraz okazał się nie tak jednoznaczny i rzeczywiście pozostawia miejsce do ciekawych intepretacji psychologicznych. Momentami miałam też mocne skojarzenia z "Lśnieniem" - jak to od lat przekazuje nam pan autor znakomitych horrorów, na podstawie książki którego Kubrick nakręcił swoje arcydzieło: potwory nie siedzą w szafie, tylko w głowie, i są groźne wtedy, gdy tą głową zawładną.
Tylko, kurde, czemu dżdżownice? Czy istnieje odpowiedź na to pytanie inna niż "a czemu nie?"?
:)

ja nie wiem czemu akurat robaki, ale można zadać pytanie - czym się karmi strach? Pewnie jakimś plugastwem..

Dżdżownice są pożyteczne! Powinien się karmić mrówkami faraona

Dziś rozsypałem w swojej kuchni na podłodze trutke na mrówki - masz racje, lepiej, zeby Babadook je zjadał. ;)

Fajna interpretacja. Zgadzam się z Tobą. W tym momencie odświeżam sobie film na CANAL + i zaczynam rozumieć coraz więcej. Dużo wyjaśnia moment, w którym Amelia znajduje na wycieraczce książkę, którą wcześniej wyrzuciła i zaczyna ją przeglądać. Na poszczególnych stronach książki widać sceny, które pojawiają się w następnych minutach filmu (skręcenie karku, duszenie, dźgnięcie nożem). Wtedy doskonale widać, że cieniem Amelii jest Babadook. Ten moment fajnie pokazuje, że Babadook sam w sobie nie istnieje. No i oczywiście końcowy dialog, w którym Samuel pyta matkę czy kiedyś go zobaczy. Choroby psychiczne są rzeczywiście dziedziczne. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Samuel odziedziczy chorobę po matce. Film trafił do kin jako horror, więc głos Babadooka w telefonie czy przedstawienie jego osoby jako czarna istota ze szponami to celowy zabieg. W końcu to horror. Ludzki lęk i "ludzki potwór" pokazany w najprostszej postaci, bez udziwnień: czarna kreatura z ogromnymi zębami i długimi, ostrymi szponami. I fantastycznie - prosto, a jak dosadnie. Film jest inny. Fajnie, że na niego kiedyś trafiłam.

Moja interpretacja jest niemal identyczna. Dziwne, że "nikt na sali nie zrozumiał", przecież to nie jest aż tak trudny film i IMO wystarczy trochę znać choćby wspomnianego Polańskiego by sobie z nim poradzić. Pzdr.

Każdy z nas nosi w sobie demony i musimy nauczyć się je oswajać. Trzeba się naprawdę postarać, żeby tego filmu nie zrozumieć. ;) Generalnie temat nie oryginalny, ale sposób przedstawienia sprawia, że ogląda się go świetnie. Kameralny film dwóch aktorów, a mimo kameralności bardzo intensywny.