Percy Adlon, Christopher Doherty, Eleonore Adlon duet reżysersko - scenariuszowy zabiera nas w niezwykłe miejsce na ziemi, które otacza pustynia, góry i autostrada, którą dwa razy na dzień coś przejeżdża...zapomniane miejsce na ziemi, gdzie diabeł mówi dobranoc.
Bawarskie dźwięki, i małżeństwo Niemców na rozdrożu miasteczka Bagdad się rozstaje. Od tej chwili już tylko będziemy słyszeć klimatyczny i rozdzierający serce utwór Jevetty Steele "Calling You" na przemian z Janem Sebastianem Bachem...
Bagdad Cafe, kawiarnia, motel, stacja benzynowa i krzycząca Brenda, Sal (mąż Brandy), który zapomina o wszystkim, malarz artysta Cox, tatuatorka Debby, kucharz, dwoje nastolatków Brandy - córka Phyllis , w pełni korzysta z uroków życia i Sal jr, który jest już ojcem i ma pasje, gra na keybordzie.
Tę krainę symetrii i harmonii uderza kontrast, który reżyser wprowadza i jak meteoryt uderza.
Dwie kobiety, Brenda i Jasmin, czarnoskóra i biała, chuda i gruba, dwa żywioły ogień i woda, liberalna i konserwatywna, dwa kraje Ameryka i Europa itd....
To miejsce, które wygląda szaro, smutno jak po trzęsieniu ziemi, wojnie trzydziestoletniej, gdzie ekspres do kawy nie działa, dziecko płacze, słychać krzyki Brandy, szeryf nosi warkoczyki, a walizka Jasmine jest pełna męskich ciuchów, a barze goście sami się obsługują - Brenda i Jasmin po trudnych początkach znajomości scala się na zawsze.
Nadekspresyjność i dynamizm Brendy z minimalizmem środków wyrazu, opanowaniem, wewnętrzną harmonią, pomimo początkowego zagubienia Jasmin porywa i urzeka , z czasem obraz kształtowania się integracji, wpisania w klimat i akceptacji pozostałych członków społeczności prawie "rodzinnej" odkrywa zmianę scenerii i soczystość barw ( żółty, czerwień, niebieski, zielony)wyłania się z rdzawości wcześniejszej.
Afirmacja życia, potrzeba spełnienia się, bycia częścią grupy, integrowanie się dopowadzi do wielu zabawnych sytuacji, w których "Bagdad Cafe" dzięki niezwykłej sile, zaangażowaniu Jasmin przeżyje "odrodzenie", w którym każdy się odnajdzie i pokocha je na tyle, że nie będzie chciał z tego idyllicznego zakątku uciekać...Sceny bawiące np. tworzenie aktów z Jasmin w roli głównej przez Coxa, posprzątanie biura Brendy omal strzelaniną się nie skończyło, obserwowanie ze wzgórza przez Sala całej sytuacji po ucieczce i kibicowania żonie, pokazy magii i kuglarstwa z elementem musicalowego pokazu w wykonaniu Brendy i Jasmin, pojawianie się i znikanie córki, Sal jr grający o każdej porze dnia i nocy utwory swojego ulubionego kompozytora Jana S. Bacha...
Niezwykły film z niezwykłymi bohaterami, ukłon i pochylenie się nad zwykłym człowiekiem, ludźmi drugiego planu, outsiderami, uciekinierami od normalności, inności do swoje ziemskiej przystani.
Doskonałe aktorstwo ; Marianne Sägebrecht i CCH Pounder duet arcytwórczy, i niezwykły Jack Palance.
"Brenda, Brenda" majstersztyk.

" ...Za dużo tu harmonii..." powiedziała Debby i odeszła....