andriej tarkowski światowej animacji
czerpie z tego samego źródła
źródła wielkiej matki.

duchy przodków mieszkają w drzewach.

las pamięta przeszłe wcielenia.

dzika radzieckość wprost bije z ekranu, ale geniusz na tym właśnie polega, że wychodząc od części lokalnej, daje nura w morfologiczne pola wzruszeń, które będzie wspólne każdemu.

tak zwana hiperprzestrzeń
tak zwanych dzieł wiecznych
uchylona.

co można więcej zrobić po czymś takim?

nic.

nicziewo,
wot i wsio.

po czymś takim można już tylko zamilknąć.

tak zwany syndrom rimbauda.

definitywne zakończenie swego dzieła poprzez definitywne uwolnienie się od potrzeby tworzenia.

wszystko zostało powiedziane.

nie ma już nic do powiedzenia.