"Błędem popełnianym przez malarstwo jest temat. Błędem popełnianym przez Kino jest scenariusz"
F. Léger

"Balet mechaniczny" to wyraz zachwytu międzywojennych awangardzistów nad możliwościami kinematografu. Postulowali zerwanie z wszelkimi tradycjami, nadanie nowych walorów sztuce, czuli potrzebę poczucia świeżości i zniszczenia skostniałych form sztuki. Jednocześnie wyrażali zachwyt nad postępem technologicznym, do którego niewątpliwie przyczyniła się pierwsza wojna światowa, a w kinematografie widzieli szansę na urzeczywistnienie swoich postulatów. Był to wynalazek nowy, często niedoceniany, nie skażony do końca wpływami innych sztuk, a oferujący coś nowego - ruch. Taki abstrakcyjny, „czysty” film, powinien opierać się na upływającym czasie, rytmie, dynamice i prezentować swoje możliwości techniczne.
"Balet mechaniczny" nie zawiera fabuły, nie opiera się na scenariuszu, nie ma bohaterów, a akcja nie budzi nawet najmniejszych skojarzeń jak np. równie zagmatwane, dwa pierwsze filmy Bunuela. Szokuje widza nie tylko tego z 1924 roku ale nawet współczesnego, oferując mu coś zupełnie niekonwencjonalnego. Jest zmontowany chaotycznie, w dadaistyczny sposób. Kamera, która sama w sobie jest urządzeniem technicznym, rejestruje tu często fragmenty pracujących maszyn, gloryfikując postęp międzywojennego społeczeństwa. Twórcy filmu dostrzegają w maszynie piękno, a być może osobowość, rytmizując jej ruch nawiązują do tytułowego "baletu". Sporo tu zbliżeń, niewyraźnych zdjęć, operowania światłem czy nawet "efektów specjalnych".
Film ten traktować raczej należy jako artystyczny eksperyment, albo nawet jako manifest.