Film został pokrzywdzony przez złe dobranie gatunku. Ludzie tacy jak ja, oczekiwali standardowego filmu o zombie, które będą chciały naszych bohaterów zjeść a oni będą ich dzielnie mordować- klasyczny schemat, ciągła akcja. Tutaj mamy po prostu dramat- dwójka braci przemierza obrzeża miast i stara się jakoś żyć. Twórcy tego filmu skupili się na trudach takiego życia, szczególnie pod względem aspektu psychicznego, ukazując dwie odmienne psychiki. Z jednej strony mamy Mickey'a, któremu nie odpowiada życie w ruchu, spanie w aucie, na łonie natury i przede wszystkim bez ludzi, dlatego gdy przez radio słyszy Franka i Annie nie może przestać obsesyjnie myśleć o uzyskaniu kontaktu z nimi. Z drugiej zaś strony mamy Bena, który wydaje się być pogodzonym z otaczającą go rzeczywistością- czerpie radość z każdego kolejnego przeżytego dnia, z każdej drobnostki- np. scena, gdy bierze kąpiel w strumieniu małego wodospadu albo gdy tańczy w salonie z butelką alkoholu. To on też zresztą kieruje ich dwójką, chroni ich. Tytuł także ma tutaj niebagatelne znaczenie- jest kwintesencją całego filmu. Nie mniej, oczekując horroru, rozczarowałam się i trochę mimo wszystko wynudziłam. Powinni naprawić ten drobny błąd i dołączyć wskazówkę, że jest to także, a przede wszystkim, dramat. Jeżeli ktoś oczekuje wyżej wymienionego obrazu to zapraszam do obejrzenia, a jeśli ktoś czeka na horror to się rozczaruje.