The Killing Joke stał się kultowy z wielu powodów. Śmiały i brutalny obraz, który zabrał nas w miejsca, w które nikt wcześniej się nie odważył. No i to wszystko w psychodelicznej oprawce. Jedyną jego wadą było to, że był krótki, ale co z tego jak każda strona wrywała się w czachę? No i był to zeszyt osadzony w dobrze znanym komiksiarzom etosie relacji Batman-Joker. Dlatego też skrótowość nie miała aż takiego przełożenia.

A co dostaliśmy w adaptacji? Cóż... może od początku? Pierwszy akt to jakaś porażka. Mieli setki możliwości, by rozciągnąć ten krótki komiks do średniometrażowego filmu, ale oni olali je wszystkie i wyszli z czymś tak bardzo z czapy, że głowa mała. Dali... dali... chick flick. Na Boga, kto to wymyślił i kto to zaaprobował? Obraz oparty o chore wyczyny Jokera wzbogacono... chick flickiem.

I żeby to chociaż krótkie było, ale nie... pieprzone pół godziny miłostek Batgirl. Niemal tyle samo co reszta filmu. Nie mieli dla fanów litości. Pewnie wielu z nich patrząc jak ta odpowiada pięściami na końskie zaloty, fantazjuje o kumplu swego ojca, seksuje z nim i zwierza się homo-kumplowi nie mogło się doczekać aż w końcu Joker weźmie i ją postrzeli ;)

Po tym wszystkim Barbara rezygnuje z bycia Batgirl, bo w końcu zrozumiała, że jest dla Gacka ciężarem... i nigdy więcej już nie wspomnimy o pierwszym akcie. Nie miał on wpływu na nic i do niczego nie prowadził. Nosz kurde! Zgaduję, że chcieli pokazać jak wielkim ciosem dla Gacka, ale czy to naprawdę było potrzebne? Fakt, że była jego protegowaną i córką jego najlepszego kumpla nie starczała? Trzeba było dawać romanse rodem z Brazylii?

Potem mieliśmy krok po kroku to co w komiksie, ale jakby brakowało, bo ja wiem? Suspensu? Może wynika to z tego, że znałem już fabułę, ale chyba nie, bo jak widzę wielu podziela moją opinię... brakowało napięcia. To wszystko poprowadzono tak skrótowo i zdawkowo, że jakoś nie bałem się co będzie dalej. Może dlatego, że poświęcili czas tylko Batgirl, która znika ze sceny gdzieś na początku komiksu, a główni bohaterowie obrazu i ich relacje są potraktowane po macoszemu?

Najgorzej potraktowano retrospekcje Jokera. Powiem dosadnie, ale inaczej nie umiem... były bez jaj. W komiksie też były zdawkowe, ale tutaj je skompresowano i wyrwano z kontekstu. W oryginale jeden z retrosów kończy się zrozpaczonym proto-Jokerem, a potem mamy tranzycję w załamanego Gordona w tej samej pozie. Rozumiecie? Granie kontekstem, tutaj tego nie było.

Aczkolwiek jakbym miał być szczery to retrosy miały największy potencjał do wydłużenia i poprawienia, by lepiej ukazać dramat i trudne relacje na linii Gacek-Śmieszek. Nie dość, że tego nie zrobiono to jeszcze je skrócono. Do jednej sceny wrzucono jak proto-Joker ugaduje się z mafiozami i dowiaduje się o śmierci żony. To zabiło ten moment. "Ugaduje się pan z oprychami? To szkoda, bo pana żona miała wypadek i nie żyje... sorry". Nagle przeskoczono w kompletnie inny ton, który zresztą nie utrzymano.

Drugą rzeczą, którą starano się rozwinąć było śledztwo, którego w komiksie praktycznie nie było, ale też zrobiono to do bani. Batman sklepał kilka typów, a na koniec dostał zaproszenie od Jokera. Kolejny aspekt, który nie prowadził donikąd... fajnie.

I teraz zakończenie, ale najpierw warstwa graficzna. Cóż... stylistyka niby jest taka jak w komiksie, ale szata graficzna się z nim rozmija, a szkoda, bo to ona stanowiła połowę sukcesu Zabójczego Żartu.

Dobra, to zakończenie... było ono jednym z najlepszych w historii komiksu. Bolland genialnie je rozegrał dając świetną niejednoznaczność. Nie wiedzieliśmy czy Batman ześwirował, zabił Jokera czy może po prostu się pośmiali. A tutaj... a tutaj to spartolili. Ot pośmieszkowali sobie aż do przyjazdu policji. Dramat.