O Nolanowską trylogię stoczono już niejedną batalię, chociażby dlatego nie można jej ignorować. Jednym z głównych frontów walki pomiędzy jej zwolennikami, a przeciwnikami jest ten, który powstaje w momencie zestawienia ze sobą wizji Nolana oraz Burtona. W moim odczuciu, już na tym poziomie mamy do czynienia z błędnym rozumowaniem. Sama postać Batmana nie wystarcza do tego, aby oceniać opowiadające o nim filmy w oparciu o te same kategorie – nie tędy droga. Należy uznać odrębność wizji, które – i tu bez dwóch zdań – są od siebie zupełnie różne. W Początku Nolan rozpoczyna w zasadzie nową kinową modę. Podchodzenie do postaci komiksowych, czy też wpisanych w ściśle określone ramy (chociażby Bond) w sposób możliwie najbardziej realistyczny, usuwający fantastykę na margines. Czy jest to droga słuszna? Tu odpowiedź nie jest jednoznaczna, niemniej uważam, że jest to często powtarzane, ale nie do końca dobrze postawione pytanie. Droga obrana przez Nolana była w owym czasie przede wszystkim oryginalna, reżyser szedł pod prąd. Początek odświeżył sposób podejścia do bohaterów popkultury, na których wciąż spoglądano z lekko ironicznym uśmieszkiem. Pierwsza część trylogii ma oczywiście trochę wad – bohaterowie pojawiający się w filmie wciąż mogą wydawać się odrobinę jednowymiarowi, a próba zachowania grobowej powagi może doprowadzać do niezamierzonych uśmiechów wśród widowni. Nie zmienia to jednak faktu, że film Nolana jest spojrzeniem świeżym i potrzebnym. Gdyby nie Początek rewolucja w świecie tego typu filmów nadeszłaby zapewne znacznie później.