Mężczyzna w filmie „Baza ludzi umarłych” przedstawiony jest jako typowy samiec - jednostka twarda, szorstka, o cechach przywódczych, wyjałowiona z uczuć i wrażliwości. Wydaje się to być zrozumiałe i naturalne, gdyż profesja jaką zajmują się główni bohaterowie to istne lodowe piekło na ziemi. Umieszczenie romantyka, pokroju np. Cybulskiego w takim miejscu byłoby pretensjonalne. Surowy klimat gór, balans na granicy życia i śmierci, chroniczne dłubanie przy samochodach, w smarze, w brudzie, wewnętrzne konfrontacje głównych bohaterów, demonstracyjne okazywanie siły, potęgują wrażenie, iż mężczyźni są regentami tego świata. Fantastyczna scena kiedy Zawada wystrzelał cały magazynek z pistoletu. Niesiony echem strzałów, pewny siebie, z podniesionym czołem przeszedł przez szpaler wściekłych na niego towarzyszy niedoli, którzy chwilę temu gotowi mu byli odrąbać głowę saperką. Specyfika miejsca, alkohol pijany do oporu, fatalne warunki życiowe, w których nawet umycie się stanowi wyczyn, nie mówiąc o goleniu, eksponują pierwotne instynkty mężczyzn. A jak przedstawiona w tym filmie jest kobieta? W tym miejscu również można zauważyć pewien zabieg. Budowanie na zasadzie kontrastu, porównywanie przeciwnych płci. Dominująca rola mężczyzn w filmie przedstawiona jest w filmie również kosztem kobiety. Wszak Wanda, jedyna kobieta w filmie wykreowana jest jako kobieta upadła - osoba bez charakteru, bez kręgosłupa moralnego, która sprostytuowała swoją godność, by zaczepić się u boku jakiegoś samca. Traktowana jest jako człowiek drugiej kategorii, na którego patrzy się z pogardą. Najbardziej symboliczną sceną w tym kontekście jest scena gdy Warszawiak wymierza Buźce sprawiedliwość. Błoto padające na twarz, na piersi, i białą koszulę Wandy ma w tej scenie znaczenie aksjologiczne. To brudy, które wyszły z człowieka na zewnątrz. Warszawiak mówi: „Teraz spójrz na siebie.” W kolejnej scenie, tym razem na miejskiej zabawie, Wanda nawet nie broni się przed „wygłodniałymi” łapami Dzwonkowiaka. Gotowa jest oddać się mu za „dwa patyki”. Jak na ironię losu, pożyczone przez Dzwonkowiaka od jej męża. Jakie były intencje reżysera? Czy była to tylko posłuszna projekcja upadłej moralności kobiet według prozy Hłaski, czy był to tylko zabieg mający zbudować krystaliczne charaktery dwóch bieszczadzkich rozbitków: Zabawy i Warszawiaka?

Według mnie najbarwniejszą postacią w filmie jest Apostoł. Kwestie wypowiadane przez niego są niczym przypowieści biblijne, co kontekście sytuacyjnym jest komiczne. Niezwykle zabawny jest pierwszy poranek, kiedy Orsaczek odkrywa, że butelka po jego wodzie jest pusta: „Lekkomyślny młodzianku, wypiłem Twoją wodę aby uchronić Cię od pokus piekielnych. Komu chciałeś się podobać. Nam? A, chciałeś jechać do miasteczka, aby się oddać brudnej rozpuście.” Z jednej jest to niezwykle religijny człowiek, co dodaje powagi, z drugiej strony jego zamiłowanie do alkoholu i pijackie frazesy wywołują szczery uśmiech.

Film polecam.